Angel

Elf

's Avonds gingen we ergens eten, omdat niemand zin had om te koken, wat ik me ook wel voor kon stellen. We praatten en lachten over van alles en nog wat en ik probeerde mijn pijn zo diep mogelijk weg te stoppen, hoewel het dan later net zo hard weer terug zou komen. Misschien nog wel erger, maar dat was zorg voor later.

Ik zette die gedachten van me af en kletste er vrolijk op los, alsof er niks aan de hand was. Ook de meiden hadden niks door, terwijl alles in mijn hoofd maar bleef malen en het werd er niet minder op.

We aten en kletsten en het was een gezellige avond, waardoor we na een paar uur pas naar huis vertrokken.

'We gaan film kijken,' zei Lize toen we eindelijk thuis waren.

'Is goed,' zei ik.

Het maakte me niet veel uit wat we gingen doen, want ik was moe. Ik had liever dat ze zeiden: 'Zullen we gaan slapen?' Maar goed, ze waren hier nog één nacht en dan kon ik weer mijn eigen gang gaan.

Kayleigh zette Letters To Juliet aan terwijl ik met Layla hapjes en drinken pakte.

'Angel,' begon Layla ineens, 'zeg eens eerlijk. Wat vind je van Jace?'

'Lay, echt. Ik vind hem wel knap, maar verder niks. Ik ken hem amper en daarbij, ik wil geen relatie. Dus als jij hem leuk vindt, ik houd je niet tegen.'

Ik wilde geen relatie, om de simpele reden dat ik niet van hem zou kunnen houden. Ik hield nog niet eens van mezelf dus laat staan dat ik hem liefde kon geven en van hem kon houden. En ik had geen behoefte aan een relatie. Dan zou ik alleen maar meer breken en mensen pijn doen.

'Angel, kom op. Jij kan wel wat liefde in je leven gebruiken.'

'Layla, bemoei je je er alsjeblieft niet mee. Ik wíl geen relatie. En waarom niet? Ik vind het single leven wel fijn.'

Dat was de halve waarheid, maar dat hoefde ze niet te weten.

'Oké, wat jij wilt.'

Daar mee was het gesprek afgelopen.

Layla en ik maakten de laatste hapjes af en liepen naar de kamer.

We gingen bij de andere twee zitten en keken naar de film. Ik keek wel, maar de helft kreeg ik niet eens mee. De drang om een mes te pakken was ineens zo groot...

Na de film gingen we direct slapen. Nou ja, na nog een uur te hebben gekletst...

De meiden zouden vandaag na de lunch naar huis vertrekken dus ik zou over een paar uur weer alleen zijn met Brandon.

We zaten boven op mijn kamer. Ze waren de laatste dingetjes aan het inpakken en zouden zo vertrekken.

Iedereen was stil, wat echt een wonder was, en ik zat uit het raam te staren, denkend aan alles wat me pijn deed.

Ik hoopte met heel mijn hart dat niemand hier ooit achter zou komen, omdat ik ze dan veel pijn zou doen. Als ze erachter zouden komen, zou dat het einde van mijn leven betekenen. Het einde van Angel Smith.

Ik voelde de tranen omhoog komen bij alleen al het idee hun pijn te doen, maar ik verdrong ze. Niemand mocht mij zien huilen. Dan zou ik breken en alles bekennen.

Ik stond buiten met de meiden die naar huis gingen.

'Bedankt voor het leuke weekend,' zei Lize en omhelsde me.

Kayleigh en Layla deden hetzelfde, waarna ze vertrokken en ik weer naar binnen liep.

Ik had de deur nog niet gesloten of de tranen stroomden over mijn wangen. Ik liep razendsnel, het leek meer op rennen, naar de keuken en pakte een mes.

Ik beet op mijn lip toen ik uithaalde en het bloed langzaam uit de wond sijpelde. Dit voelde goed.