Angel

Eenendertig

'Het gaat prima,' antwoordde ik, en probeerde de irritatie te verbergen. 'Dat heb ik al eerder gezegd, het gaat helemaal prima.' Nee, het ging niet prima. Ik was vanbinnen langzaam aan het vergaan, en was helemaal kapot aan het gaan, maar dat ging ik ze niet zeggen.

Vertwijfeld keken ze me aan, waarop ik mijn irritatie niet meer in kon houden. 'Jongens, ik zeg toch dat het gaat! Stop met jullie twijfels te hebben, het gaat prima. Ik voelde me gister gewoon niet zo goed. Iedereen heeft wel zo'n dag.'

'Zo zag het er niet uit,' zei Jace, die tot dan doe toe nog niets gezegd had. Ik voelde hoe ik mijn geduld begon te verliezen. 'Oké, ja, ik heb wat problemen, maar die kan ik prima zelf oplossen en daar heb ik jullie hulp niet bij nodig. Verder nog wat?' Ik was veel botter dan dat mijn bedoeling was, maar ik kon het niet langer verbergen dat ik geïrriteerd was.

Twee paar ogen keken me wantrouwend aan, maar ik weigerde om ook maar iets te zeggen over wat er gaande was. Nee, in plaats daarvan beet ik op mijn lip om maar geen dingen te zeggen waar ik spijt van zou krijgen, wat erin resulteerde dat ik bloed proefde. Ineens, uit het niets, voelde ik een heftige emotie opkomen.

'Wat willen jullie nou?' begon ik te schreeuwen. 'Nou? Willen jullie me soms zien breken? Bij deze, het is gelukt.' Het was waar; ik brak. Watervallen stroomden over mijn wangen en ik zakte op mijn knieën, niet langer in staat om mezelf te dragen. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht, niet willend dat iemand zag hoe lelijk ik was op mijn zwakst. Ik voelde een hand op mijn rug, vlak daarna gevolgd door twee armen die me in een omhelzing trokken.

Toen ik mezelf had teruggevonden, begon ik te vertellen. Ik vertelde ze over mijn ouders die nooit thuis waren, over hoe ik hun liefde miste en dat me dat heel veel deed. Ik vertelde ze van alles, maar mijn grootste geheim, het belangrijkste, vertelde ik niet.