Angel

Vijfentwintig

We reden de oprit op, en ik zette mijn fiets tegen een muurtje aan, terwijl hij de poort doorliep.

'Komt u verder,' zei hij, en keek me aan.

Lachend liep ik achter hem aan, een grote tuin in, die je niet zou verwachten als je alleen het huis zag. Overal stonden bloemen te bloeien, en er stond een tuinhuisje te pronken te midden van al het natuurlijke schoon.

'Mijn moeder heeft groene vingers,' legde hij uit toen hij mij zag kijken, 'en dat huisje is haar plekje waar ze zich terug kan trekken.'

'Schitterend,' was het enige wat ik uit wist te brengen.

'Dat is het zeker,' beaamde hij.

Hij bleef nog even staan kijken, en liep toen de veranda op, naar binnen. Ik volgde hem, door een klein kamertje met een wasmachine, de keuken in. Hij gebaarde dat ik ergens mocht gaan zitten, en hij zelf liep naar de koelkast.

'Wil je wat drinken?'

'Ja, lekker.'

'Cola?'

Ik knikte, en keek toe hoe hij een fles cola uit de koelkast haalde, en vervolgens twee glazen vol schonk.

'Kan je het zien?' vroeg hij lachend, toen hij mijn gestaar opmerkte.

'Eh, nee. Ik bedoel ja! Ik bedoel...'

Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Wat een kluns was ik ook.

Hij daarentegen was aan het lachen, wat ervoor zorgde dat ik nog roder werd.

'Alsjeblieft,' zei hij, toen hij mij een glas cola overhandigde.

'Dankjewel,' zei ik, en nam dankbaar een slok cola.

Ik staarde naar mijn glas cola, en voelde hoe hij naar mij keek. Een warm gevoel overspoelde mij, en ik probeerde het in alle hevigheid te negeren, wat me redelijk lukte.