Angel

Drie

Het was een mooie zaterdag, dus ik had met Layla afgesproken om een ijsje te gaan eten in de stad.

Ik zat op de fiets met oortjes in, op weg naar Layla. Het was vanaf mijn huis een kwartiertje fietsen naar haar en vanaf haar huis tien minuten naar de stad.

Toen ik aanbelde, deed haar zusje open en zei dat Layla boven was. Ik bedankte haar en vloog de trap op naar boven.

Ik gooide de deur open en zag hoe Layla op schrok.

'Angel!' riep ze quasi boos.

Ik liet me lachend op haar bed vallen. Ze pakte een kussen en gooide dat recht in mijn gezicht. Ik veerde overeind, terwijl ik ook een kussen pakte en het in haar gezicht gooide. Zo ging dat een tijdje door, tot ik lachend op de grond viel. Ze hielp me overeind en ik klopte mijn kleren even af.

'Zullen we gaan?'

Ik knikte.

We liepen samen naar beneden, pakten onze fietsen en fietsten naar de stad.

De zon deed de stad echt opleven. Alles en iedereen zag er nu zoveel mooier, vrolijker en lichter uit.

Op één iemand na...Angel Smith. Zij was alleen maar somber, donker en lelijk. Ík was alleen maar somber, donker en lelijk.

We zetten onze fietsen weg en liepen de ijssalon binnen. De jongen achter de kassa viel me gelijk op. Hij was best wel knap.

Layla was zo druk aan het praten dat ze niet eens doorhad dat ik naar hem aan het staren was.

Hij had bruin, warrig haar en zijn ogen waren ook mooi bruin. Zijn ogen haakten zich aan die van mij.

'Goedemiddag. Kan ik jullie helpen?'

Zijn stem was mooi en diep.

Hij keek van mij naar Layla en weer terug.

'Ga jij maar eerst, Angel.'

'Uh, een hoorntje citroen en mango, alsjeblieft.'

'En ik wil graag chocola met aardbei.'

Soepel schepte hij de bolletjes op de hoorntjes en zette ze in een houder. Zoals hij dat deed leek het net alsof het hem geen moeite kostte.

'Samen afrekenen of apart?'

'Samen.'

'Dat is dan €4,40.'

Ik gaf hem het bedrag, mompelde nog een gedag en pakte ons ijs. Samen met Layla liep ik naar buiten, ging zitten en gaf haar haar ijs.

'Jace is knap hé?'

Ik keek haar verbaasd aan.

'Jace? Wie is dat?'

'Ik zag je wel kijken naar die jongen achter de kassa. Hij heet Jace. Hij zit bij ons op school.'

De pretlichtjes in haar ogen waren niet te missen.

'Nee, Lay! Zet het uit je hoofd.'

Ik richtte mijn aandacht op het ijs ten teken dat het gesprek voor mij over was, maar koppig als Layla was liet ze het er niet bij zitten.

'Kom op Angel!'

'Schreeuw niet zo! Niet iedereen hoeft te weten dat wij hier zitten.'

Ze sloeg haar armen demonstratief over elkaar.

'Hou er gewoon over op, oké? Het komt wel, maar niet nu.'

Jongens, een onderwerp waar ik liever niet over sprak. Ik sloot me af voor alle jongens, behalve voor de jongens in mijn vriendenkring en familie. En waarom? Dat deed er niet toe.

We aten zwijgend ons ijs op, bezochten nog een paar winkels en gingen naar het huis van Layla.

We liepen naar haar kamer en ik liet me op het bed vallen terwijl Layla muziek aanzette. We praatten en lachten over van alles en nog wat.

Na een tijdje verloor ik mijn aandacht, terwijl Layla maar door ratelde. Ik dreef langzaam weg in mijn wereld vol eenzaamheid.

Verdriet.

En pijn.