Angel

Negenentwintig

Jace was laat in de avond weer vertrokken, waar ik van baalde. Ik wilde niet dat hij vertrok, maar ik kon hem moeilijk verplichten om bij me te blijven. Ondanks dat ik wilde dat hij me zou vergeten, voelde het fijn dat hij me geen idioot vond, maar nog steeds met me om wilde gaan, bij me wilde zijn.

Brandon had me sinds hij thuis was gekomen, dat was toen Jace er nog was, de hele tijd nieuwsgierig aangekeken. Dus zodra Jace weg was, begon hij me te ondervragen. 'Ik ben moe, en ga naar bed. Ik spreek je morgen wel weer,' had ik hem afgewimpeld.

Zodoende was ik naar boven gegaan, en lag ik nu op mijn bed te piekeren over Jace. Moest ik hem toelaten in mijn leven, of moest ik hem blijven afstoten? Hem toelaten betekende dat wanneer hij mij zou verlaten, ik totaal zou breken. Hem afstoten betekende dat hij op termijn zijn interesse in mij zou verliezen, en me links zou laten liggen.

Het tweede sprak me meer aan, aangezien ik geen pijn meer wilde, maar ik zou het niet waar kunnen maken. Als mijn vreemde reactie hem niet afschrikte, dan zou het erg lastig worden hem op afstand te krijgen. En daarbij, hij leek oprecht om mij te geven, wat het des te moeilijker maakte.

Ik besloot te gaan slapen, aangezien dit gepieker me niet veel verder ging helpen, en ik langzaamaan gek begon te worden. Ik keek of ik nog berichtjes had, en zag tot mijn verbazing dat Jace me nog iets gestuurd had. Ik besloot het morgen wel te beantwoorden, en sloot mijn ogen.