Angel

Zeven

'Angel, dat is hem. Dat is Jace.'

Ze wees naar de jongen die we laatst tegen kwamen in de ijswinkel.

'Lay, niet wijzen!'

Ik sloeg haar hand naar beneden en zij schoot in de lach.

'Doe eens rustig, mens. Hij ziet ons echt niet.'

Ik keek zijn kant op en net op dat moment keek hij mijn kant op. Ik begon hem aan te staren, waardoor hij zich ongemakkelijk begon te voelen en zijn blik afwendde. Wat dat betreft liet ik me niet kennen.

'Angel! Hij keek naar je!' gilde ze.

Ik rolde met mijn ogen.

'Kap is met zo hysterisch te doen.'

Toen ging de bel. Ik liep samen met Layla door de gangen en op het moment dat ik het lokaal in wou lopen, botste ik tegen iemand op en viel op de grond.

'Kijk uit!' schreeuwde ik.

Ik keek recht in Jace' geschrokken ogen en kneep mijn ogen tot spleetjes. Ik stond op, streek mijn kleren glad en nadat ik hem nog een dodelijke blik had toegeworpen, liep ik met Layla het lokaal in.

'Als blikken konden doden...' mompelde Layla.

'Dan was hij nu dood geweest,' voegde ik er lachend aan toe.

Ze gaf me een por in mijn zij en lachend gingen we achter in het lokaal zitten. Toen we zaten werd Layla ineens serieus.

'Waarom snauwde je hem zo af?'

'Omdat hij uit moest kijken,' zei ik kortaf, waarna ik mijn blik afwendde.

Layla slaakte een geïrriteerde zucht en liet het er voor nu bij zitten, maar ze zou er sowieso weer op terugkomen.

Ik richtte mijn aandacht op de docent die binnen kwam lopen. Ik verloor al gauw mijn aandacht toen hij begon met de introductie.

Ik begon de klas rond te kijken. Allemaal mensen met een naam die ik niet kende. Nee, ik kende deze mensen niet. Ik interesseerde me niet in hun gelukzalige leventjes. Het boeide me niks.

In de pauze liep ik met Layla de kantine in. Ik ging naast Senne zitten en begon met hem te praten.

'Angel, ga je vrijdag mee? Shoppen voor het schoolfeest?' vroeg Lize.

Ik dacht even na.

'Ja is goed.'

Ik was nog niet uitgepraat of Luca stootte me aan. Ik zette een brede glimlach op en hij lachte ook.

'Ga je naar het schoolfeest?' vroeg hij.

Ik knikte.

'Jij ook?'

'Ja, denk het wel.'

Toen wendde ik me weer tot Lize.

'Lize, ik heb dit weekend het huis voor mij alleen. Mijn broer is er ook, maar die zegt toch niks. Kom je dit weekend bij mij?'

Ik had het huis altijd voor mij alleen, want mijn ouders waren altijd weg. Ik zag ze bijna nooit en het maakte mijn broer niet uit wat ik deed. Maar dat hoefde ze niet te weten. Dat was iets van mij.

'Ja leuk. En Kayleigh en Layla?'

'Die mogen ook komen,' antwoordde ik met een schouderophalen.

Lize ging de andere twee ook vragen, terwijl ik de kantine rond keek. Ik zag het groepje van Liam zitten. Een paar meiden en wat jongens die dachten dat ze "populair" waren. Iedereen wilde met ze omgaan, maar ik wilde niks met ze te maken hebben.

Toen ging de bel. Samen met Luca liep ik naar het lokaal waar we zijn moesten.