Angel

Twaalf

Erg slim was ik niet, want ik had vandaag gym en die wond was nog duidelijk zichtbaar. Het mes had mijn pols geraakt, dus als ik een t-shirt aan zou trekken, zou de wond zichtbaar zijn. Dat was dan maar een vest aantrekken. Eigen schuld.

Ik deed op school alsof er gister niks was gebeurd en daar was ik toch zo goed in. Niemand die mijn wond had gezien en dat wilde ik graag zo houden.

En toen was dat uur aangebroken. Ik had gym. Samen met Layla en Mia fietste ik naar de sportvelden. Layla en Mia waren druk in gesprek over jongens, terwijl ik me afzijdig hield.

Toen we onze fietsen weg hadden gezet en in de kleedkamer waren, sloeg de angst me even om het hart. Wat als Layla het zou zien?

Niet aan denken, gewoon omkleden.

Ik trok het vestje en het hemdje uit en trok een zwart hemdje aan met een mintgroen vest. Ik schoof automatisch de mouwen iets omhoog en dat had ik beter niet kunnen doen.

Toen ik mijn trainingsbroek en schoenen aan had getrokken, schoof ik de mouwen weer omlaag en toen besefte ik me dat de wond zichtbaar was geweest.

Ik keek de kleedkamer rond en tot mijn opluchting zei niemand iets tegen mij.

Ik liep de kleedkamer uit en wilde net naar buiten lopen, toen mijn arm met de wond werd vastgepakt en de mouw omhoog werd geschoven. Ik kon wel gillen van de pijn.

'Angel Smith, wat heeft dit te betekenen?' klonk de kwade, maar vooral bezorgde stem van Layla.

'Ik haalde mijn arm open aan prikkeldraad toen ik ging wandelen,' antwoordde ik.

Layla keek me bedenkelijk aan, maar blijkbaar vertrouwde ze me op mijn woord want ze zei er niks meer over.

'Ik houd je in de gaten.'

Ik rolde met mijn ogen en liep naar buiten, haar hand nog steeds nadrukkend op de wond. Aan de andere kant, de fysieke pijn verdoofde mijn mentale pijn.

We begonnen met tien minuten hardlopen, oftewel heerlijk mijn hoofd leegmaken terwijl mijn lichaam bezig was. Ik liep op een rustig tempo die tien minuten vol en dacht nergens aan. Ik wilde nergens aan denken.

'Stop maar,' klonk de stem van de docent.

Nou al? schoot het door mijn hoofd.

Voor mijn gevoel waren we nog niet zo lang bezig, maar mijn klasgenoten dachten daar blijkbaar anders over. Ze hijgden en klaagden over dat ze last hadden van hun kuiten.

'Hoe houd je dat altijd vol?' vroeg Britt die bij me was komen staan.

Ik haalde mijn schouders op.

'Uithoudingsvermogen?'

'Dat zou kunnen,' beaamde ze.

'Ach ja, ieder zo zijn of haar talenten.'

Ik stemde met haar in om maar van het gesprek af te zijn.

'Ga je naar het schoolfeest?' vroeg ze toen.

'Ja tuurlijk! Dat wil ik voor geen goud missen. Jij ook?'

Zoals ik al zei, liegen ging als vanzelf. Daarnaast kon ik ook goed overdrijven.

'Tuurlijk! Ik hou van feesten.'

Ik lachte om haar reactie.

'Sorry hoor. Ik wist niet dat je kwaad werd,' lachte ik.

Toen werd mijn aandacht naar de docent toegetrokken die de volgende oefening uitlegde.

Er werden groepjes gemaakt en daarna gingen we een estafette lopen. Ik mocht beginnen en sprintte met het stokje in mijn hand naar de overkant. Heerlijk dit.

Mijn lichaam even helemaal uitputten.