Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk.
Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yeni dünyama hoş geldiniz, içeride uzun zamandır sizi bekliyordum.
Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.
BEYAZ LEKE
Özgürlük.
Özgürlük, kendi kalbini bir başkasının ellerine verdiğinde mahkumiyete dönüşürdü ve gerçek ölüm o zaman gerçekleşirdi çünkü insan, bileklerindeki kelepçelerle nefes almaya devam edebilirdi ama kalbi bir başkasının elindeyken sadece o kişi için nefes almak isterdi.
Acı, bir başkasına güvenip verdiğin kalp parçalanmaya başladığında hissedilirdi ve gerçek ölüm o zaman gerçekleşirdi çünkü insan, bileklerindeki kelepçelerden kurtulmak için ellerini kesebilirdi ama acıyı susturmak için kan akması yetmezdi.
Nefret, kalbini o bir başkasının elinden alamadığında ortaya çıkardı ve gerçek ölüm o zaman gerçekleşirdi çünkü insan, bileklerindeki kelepçeleri bile sevmeyi öğrenebilirdi ama bile bile kendini mahkum ettiğin insanın kalbini mahvetmesine göz yumamazdı.
İhanet ise o bir başkasının kalbini paramparça etmesiydi ve ölmezsen, ihanet intikama dönüşürdü; en tehlikesi buydu çünkü bütün duygular tek bir parçaydı ama ihanet, binlerce duyguyu içinde barındırırdı.
Eftalya Atalar bütün duyguları içinde barındıran o kadındı.
Güçlü değildi, güçsüz de. Savaşçı değildi ama savaş meydanından da kaçmazdı. Saatlerce ağlamazdı ama ağladığında da gizlenmeye çalışmazdı. İnsanlardan nefret etmezdi ama onlara ihtiyaç da duymazdı. Ölmek istemezdi ama yaşamak için de bir çabası olmazdı. Kahkahalarla gülmezdi ama gülmeyi de severdi. Renkli kıyafetler giymezdi ama çiçekli elbiseler almayı severdi. Çikolatalara aşık değildi ama yarın ölecek korkusuyla koca bir pastayı yiyebilirdi. Hassas değildi ama kalbi kırıldığında ayakta durmakta bile zorlanırdı. Yalancı değildi ama gerektiğinde kendisini bile yalanlarına inandırabilirdi. Korkak değildi ama geceleri yalnız uyuyamadığında bir tek babasına sarılmak isterdi. Mutlu bir çocukluk geçirmemişti ama çocukluğuna da küs değildi. Annesi onun saçlarını hiç okşamamıştı ama kendi saçlarını sevmeyi kendine öğretmişti.
Kendisine aşık değildi ama boynuna bir urgan bağlayıp kendini asacak kadar da kendinden nefret etmezdi.
Ve...
Hayatı boyunca hiç aşık olmamıştı ama aşık olursa bir başkasının boynundaki idam ipini kendi boynuna geçirebilecek kadar gözü kararabilirdi.
Eftalya Atalar aslında her ikisiydi ama günün birinde bir tarafı tercih edecekti.
Yuvarlak masanın etrafında insanların kahkahaları birbirine karışıyordu, Eftalya oturduğu yerde sırtını sandalyeye yaslamış elindeki şampanyasından küçük yudumlar içiyordu. Deliler gibi sarhoş olmayı sevmezdi çünkü kontrolünü kaybederdi, kontrolünü kaybederse onu alt ederlerdi.
