Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk.
Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size...
Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.
Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın olur mu? Beni motive eden en büyük etkenlerden birisi sizsiniz.
Keyifli Okumalar!
Şarkılar: Yelawolf, Disappear Canozan, Toprak Yağmura
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ben küçükken bir keresinde düşüp çok kötü bir şekilde avcumu kesmiştim. Yerdeki cam avcumun içine girmişti, öyle keskin bir camdı ki, avcumun içinin kanlarla dolmasına neden olmuştu, parçalar avcumun içine dağılmıştı. Vakit öğlendi, annem dışarıya çıkmama izin vermiyordu fakat ben patenlerimle kaymayı çok severdim. Annem patenlerin kız çocukları için değil, erkek çocukları için olduğunu söylerdi. Evin içinde pateni annem yokken sürerdim fakat o gün annem evdeydi, ben de o uyurken evden çıkmış sahil kenarında o patenleri sürmek istemiştim.
Sonu elbette ki hüsrandı, önüme bir taş çıkmıştı ve bütün o sahilin kalabalığının ortasında yere düşmüş, birkaç metre sürüklenmiştim. Avuç içlerim yere sürtünmüştü ardından bir cam parçası da o şekilde avcuma girmişti.
Herkes çevreme toplandı ve beni yerden kaldırdılar. İlk başta patenlerimi çıkardım ardından banklardan bir tanesine oturup oradaki insanlara birazdan annemin beni gelip alacağını söyledim. Yavaş yavaş benden uzaklaştıklarında ise can acısıyla dakikalarca ağladım.
Kimseden yardım istemedim, evim aslında beş dakika uzaklıktaydı ama eve gidersem annemden yiyeceğim azarlardan dolayı korktum, orada can acısıyla durmaya devam ettim. Daha fazla kanadı sonra sızlamaya başladı. Babam akşam eve geliyordu ve akşama kadar eve gitmedim.
Sanki o an canımın acısından daha önemli olan annemin beni azarlayacak olmasıydı. Bu his çok başkaydı fakat akşama doğru elimi hissetmemeye başladığımda iyileşmeye başladığını düşündüm ve tam babamın iş çıkış saatinde eve gittim.
Annem kapıyı öfkeyle açtı, ilk başta üzerimdeki kiri görüp küfürler savurmaya başladı ardından babam içeriden koştu sonrasında annem elimi gördüğünde saçlarını yolmaya başladı.
Babamın yüzündeki endişeli ifade elimi gördüğünde daha fazla arttı, direkt bileğimden tutup avcuma baktı sonra kocaman gözlerle beni kucaklayıp hastaneye götürdü. Yol boyunca defalarca özür dileyip ağladım ama o defalarca özür dilememem gerektiğini ve neden bu zamana kadar beklediğimi sordu. Ona annemden korktuğumu söylediğimde ise her zaman olduğu gibi yanlış düşündüğümü söyledi, halbuki o zaman bile yanlış düşünmediğimi biliyordu.
Hastaneye gittiğimizde doktor elime baktı sonra hemşireler gelip temizlediler ardından doktor babama bu saate kadar nerede olduğumuzu sordu, babam gizlediğimi söyledi, bunu söylerken annem yerine utanıyordu fakat sesinde öyle bir korku vardı ki, defalarca doktora bir şeyler yapılması gerektiğini söylüyordu.
