Herkese merhabaaa! Güzel oylar ve yorumlar dolayısıyla bu gece bir bölüm daha gelebilir. Tamamen sizin vereceğiniz ilhama bağlı ♥
Bebeğimiz 20K oldu ayrıca ♥
Birazasli iyi okumalar diler...
(Medya: Thirty Seconds to Mars - Hurricane)
Nerede olduğum ve ne yaptığım belirsizdi. İç sesim hala kendi kendine olanları düşünerek "Vay amına koyayım." dese de dışımdan bir kelime bile söyleyememiştim. Bunun yerine, gerçek bir trilyonerin evine girmiştim.
Kendi evi olduğunu anlamam için dışarıdaki korumaları görmem değil, evin içindeki aile fotoğraflarını görmem yetmişti.
Söylediği gibiydi, hiç sorun yaşamamıştık ve ben eve sağ salim girebilmiştim. Miraç bir an bile yanımdan ayrılmamış, üstüne üstlük temas etmese bile bir adım yanımda, gerimde ya da önümde durarak varlığını hissettirmişti.
Fakat ben bu kadardım. Ağlayamamıştım ama evin kapısı kapandığı anda, Miraç hemen yanımda olsa bile dizlerimin üzerine düşmüştüm. Bacaklarım zaten titriyordu ama bu duygu bambaşkaydı.
İnsanlar kaldıramadığını söylediğinde ruhlarından bahsederdi. Ben, tam olarak bacaklarımla bile kaldıramamıştım.
İtiraf etmeliydim ki, Yamaç'ın ihaneti büyük olmuştu.
"İyi misin?" dedi Miraç hemen diz çökerken. Gözlerine nasıl baktım bilmiyorum ama oradan kendi kendime kalkamayacağımı anlamıştı. Önce elime yerleştirdi kolunu ve sonra bacaklarımı uzatmamı sağlayıp beni kucağına aldı.
"Güzel dayanıyorsun." dedi usulca.
Sadece alt katın gece ışıkları yanıyor olsa da led ışıklı merdivenler sayesinde önünü görebilmiş, iki kat çıkmış ve kucağında ben yokmuşum gibi hareket ederek bir odanın kapısında durmuştu. Aralık olan kapıdan içeri girdikten sonra beni yatağa bırakmış, peşinden de dolabı açmış ve ciddi ciddi kadın gecelikleri bırakmıştı önüme. Saten, altlı üstlü şortlu takıma baktığımda "Giyebilir misin?" dedi.
Cevap vermedim. "Birazdan gelirim." diyerek odayı terk ettiğinde "Su." diyerek yanıtladım. Tam kapının girişinde durdu.
"Getiririm." dedi ve merdivenden indiğini duydum.
Çok zor gelmişti kolumu kaldırmak, fermuarı indirmek, ayakkabıları çıkarmak ve gecelikleri giymek. Ama yine de başardım. Yumuşak kumaş bedenimden süzülürken hafiflemiş hissettim ama kalbimin ortasındaki o ağrı hiç geçmeyecek gibiydi.
Bana bugün kanatlarını verdiğinde ona inanmıştım. İnanmıştım çünkü artık beni harcamaz sanmıştım.
İlk beni harcamıştı.
Ve kardeşi...
Ah!
Dünya dursa ve tam ters istikamette dönmeye başlasa bile fotoğraflarımı kullanan o adamı bulmaya, Yamaç'tan bunun intikamını almaya ve asla birine karşı gardımı indirmemeye yemin ettim.
Kader bu ya... Miraç kapının önünde belirdi.
"Neresi burası?" diye sordum.
"Evim." diye yanıtladı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
OYUN KAMPI: TURNUVA (+18)
AksiyonAura, henüz kampa katılmadan önce bile bir şeyler olacağını seziyordu. Ancak bu kadarını kimse tahmin edememişti. Oyundaki botlar, aslında sonsuza dek uykuya yatırılmış gerçek insanlardı ve sahte oyun kurucularla gerçek oyunkurucu arasında büyük bi...
