"မောင် ကြာညိုတို့ဒေါ်လေးကိုမနှိုးခဲ့လိုက်ရဘူးနော်။"
"ဟမ်...ဒေါ်လေးမပါလာဘူးလား။"
"မပါလာဘူးလေ မောင်ပဲကြာညို့လက်ကိုဆွဲလာပြီးတော့ အကုန်လုံးကလည်းအနိုင်နိုင်ပြေးလာတာကို။"
မောင်ဟာကြာညို့စကားကြောင့် နားထင်သွေးတောင်ဆောင့်တက်ကုန်သလားမသိ။ခေါင်းနပန်းကြီးကုန်သည်။
"ဟာ မောင် မောင်သွားခေါ်ရမှာပေါ့"
"ညီမ အစ်ကိုတို့ရောက်နေတာဘုရားခန်းမဟုတ်ဘူးနော် ညီမထွက်သွားတာနဲ့သူရောက်လာမှာ။"
မောင့်မှာထိုင်ရမလိုထရမလိုနှင့်စတိုခန်းအတွင်းဗြာများနေသည်။သွားမခေါ်လို့ကလည်းမဖြစ်။သူ့မှာရှိတာမှဒီအဒေါ်တစ်ယောက်သာ။
"ရှပ် ရှပ်ရှပ်........ကျွီ........."
အခန်းအပြင်မှခြေသံကြားလိုက်ရသဖြင့် ပြောလက်စကားများရပ်ကာငြိမ်သက်ကုန်ကြသည်။
"ထွက်လာခဲ့ကြ နင်တို့ရှိနေတာငါသိတယ်"
"ဘယ်လိုလုပ်မလဲဟင် ကြာညိုကြောက်တယ်။"
ကြာညိုဟာအသံခပ်တိုးတိုးဖြင့်အားငယ်စွာပြောရှာသည့်အခါကျန်လူများမှာလည်း ဘာဆက်ဖြစ်မလဲတွေးပူနေရသလိုလို။
"ထွက်လာခဲ့ကြလေ!!!"
"မောင်"
"ငါလာလို့တွေ့ရင်တော့အကုန်အသေပဲနော်။"
ကြောက်စရာအသံဟာစတိုခန်းနှင့်နီးသထက်နီးလာသည်။ဒီအသံကိုတစ်မနက်လုံးကြားနေရသော်လည်းရိုးမသွားနိုင်။အမြဲလိုကြက်သီးမွှေးညှင်းများထကာ ရင်တောင်တုန်စေသည်။
"တောက် ငါ့အိမ်မှာနေပြီးငါပြန်ကြောက်နေရတယ် ကြာညိုဒီမှာနေခဲ့။"
"မောင်မသွားနဲ့"
မောင်ဟာ ကြာညို့လက်တစ်ဖက်အားဆွဲဖြုတ်ကာ စတိုခန်းတံခါးကိုဆောင့်တွန်းလျက်ထွက်ခွာသွားသည်။အခန်းအပြင်မှာတော့ မှန်းထားသည့်အတိုင်း ထိုအရာဟာ ရပ်စောင့်နေဆဲ။မောင့်ကိုမြင်သည်နှင့် ကြောက်စရာအပြုံးဖြင့်ပြုံးပြသည်။
YOU ARE READING
အင်းရေပြင်ကမောင့်ကြာညို
Romanceဒူးအထက်ကထမီတိုတို ....ခေါက်ဓါးကလေး တချောင်းကိုကိုင်လျက်......ကြာပန်းတစည်းရင်မှာပွေ့ကာ လှော်တက်ကိုသူယူတယ်။ လှေကလေးရယ်အားချင်းမမျှ ရေစုန်ကိုအန်တု၍ မိန်းမသားတယောက်လှော်ကာရယ်။
