"နော်.....မောင်မောင်။ နော် မောင်။"
"မရဘူး။"
"မောင်ကလည်း....မောင်ကလည်း။ ဒေါ်လေးက ကလေးချီချင်တာတဲ့။"
"ချီချင်ရင်သူ့ဘာသာမွေးပါ့လား။ ဘာလို့ကြာညို့ကိုမွေးခိုင်းနေတာလဲ။"
မနက်စောစောအနားကမခွါနားပူနားဆာတိုက်လျက် တအားကိုကလေးမွေးချင်နေသယောင်။ဖြစ်စဉ်ကား ဒေါ်လေးကညှောင့်လိုက်ခြင်းပင်။သူပျင်းတိုင်း အလုပ်တစ်ခုရအောင်ကလေးထိန်းချင်လို့ကြာညို့ကို မဲဆွယ်ထားသည်။
"မောင်ကလည်း ဒေါ်လေးကမှအပျိုကြီးကို။"
"အဲ့တာဆိုအပျိုကြီးပဲလုပ်လေ......အားအားယားယား။"
"မောင်ကတော့.....မောင့်! တော်ကကျုပ်ကိုမချစ်တော့တာများလား။"
"မရဘူးနော် ။ကြာညို့အသက်ငယ်နေသေးတယ်။ မောင်ပေးမမွေးဘူး။"
"အဲ့ဒီ့ငယ်တဲ့ကျုပ်ကိုတော်ပဲယူထားတာလေ။ တော်ကကျုပ်ကိုမချစ်ပါဘူး။"
"ဘယ်လိုလဲနော် နှုတ်ခမ်းကတထော်ထော်။ တော်နဲ့ကျုပ်နဲ့ပြောနေပါလား။ ပါးစပ်မဟနိုင်အောင်ကိုမောင်ချစ်ပစ်လိုက်ရမလား။"
ချစ်ပစ်လိုက်မယ်ဆိုသည့်အခါ ကြာညို့ကိုယ်ကလေး ကျုံ့ကာ ဇာတ်ကလေးပုဝင်သွားသည်။မောင်ကတအားကြမ်းသည်။တစ်ခါတလေများ ကြာညို့အသားဟာ လှုပ်မရအောင် နာနေတတ်သည်။မောင့်ကြောင့်
မောင့်ကြောင့်ပင်။
"ဒါဖြင့်....ကလေးမမွေးရဘူးပေါ့။ ဟုတ်လားမောင်။"
"ဟုတ်တယ်။ "
ကြာညိုဟာ ထိုင်နေသည့်သူ့အနား တဖြေးဖြေးတိုးကပ်လာသည်။သူ့ပေါင်ပေါ်ဘေးတစောင်းအနေအထားဖြင့်ထိုင်သည်။လက်တစ်စုံဟာ လည်ဂုတ်အားသိုင်းဖက်ထားသည်။
ရိုးရိုးအအသူ့မိန်းကလေးကိုဒီလိုအမူအကျင့်တွေလုပ်ဖို့ဒေါ်လေးကပဲလမ်းညွှန်လိုက်တာဖြစ်ရမည်။
"ကလေးမွေးစားကြမလားမောင်။"
"ဟမ်။"
"ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကြာညိုမွေးလည်း....
မောင့်သွေးသားကိုရမှာမှမဟုတ်ပဲ။မောင့်သွေးသားကိုမရမဲ့အတူတူမောင့်မေတ္တာနဲ့ရတဲ့ကလေးတစ်ယောက်တော့လိုချင်တယ်။"
VOUS LISEZ
အင်းရေပြင်ကမောင့်ကြာညို
Roman d'amourဒူးအထက်ကထမီတိုတို ....ခေါက်ဓါးကလေး တချောင်းကိုကိုင်လျက်......ကြာပန်းတစည်းရင်မှာပွေ့ကာ လှော်တက်ကိုသူယူတယ်။ လှေကလေးရယ်အားချင်းမမျှ ရေစုန်ကိုအန်တု၍ မိန်းမသားတယောက်လှော်ကာရယ်။
