ညတစ်ညကို မတည့်အတူဖြင့်သာဖြတ်သန်းလိုက်ရသည်။နောက်တစ်နေ့သည်လည်းမထူးဆန်းပါပဲ ညအတွက်တိုင်ပင်ရင်းသာ ။လေးယောက်သားခေါင်းချင်းဆိုင်လျက် တတွတ်တွတ်ပြောနေပါလျှက်အကြံကား ဒုံရင်းက ဒုံရင်းပင်ဘာမှထူးမလာ။
အချိန်ဟာတရွေ့ရွေ့ကုန်လျက်။နာရီလက်တံဟာ ညရှစ်နာရီသို့ညွှန်ပြချိန်မှာတော့ လူသုံးယောက်၊ဝိဉာဉ်တစ်ယောက် ပါသည့်ကားကလေးဟာ တရွေ့ရွေ့ဖြင့်အင်းရေပြင်သို့ထွက်ခွါခဲ့သည်။
"လှေကဘယ်သူလှော်မှာလဲ။"
"မောင်နဲ့ကြာညိုပေါ့ ဒေါ်လေးရယ်။"
မပေါ့တပေါ့လှေကလေးဟာ ညမှောင်မှောင်မှာတိတ်ဆိတ်စွာရွေ့လျားနေသည်။အင်းသူဌေး၏ ပိုင်နက်ဟာ အခြားအင်းတွေလို ပိုက်ကွန် ဖြင့်စည်းမခြားထား ပဲ အလွတ်အတိုင်းသာ။
အစောင့်တစ်ယောက်တလေတောင်မချထားပါပဲ အရာရာဟာအမှောင်အတိကျနေသည်။
"အင်းကလည်းအစောင့်တောင်မရှိဘူးပဲ။"
"နည်းနည်းအထဲဝင်ရဦးမယ်ယ သူဒီမှာနေတာမဟုတ်ဘူး။"
ညမှောင်မှောင်မှာ ကြာဖြူ၏အသံဟာ ကြောက်စရာဖြစ်နေသည်။အင်းသူဌေးထံသို့သူတစ်ခေါက်သာရောက်ဖူးသဖြင့် ဘယ်နေရာဘာရှိသလဲ ကြာဖြူသာသိမည်။
"အထဲက ဟိုးထိပ်အဆုံးထိလား။"
အင်းပိုင်နက်ထဲရောက်သည်နှင့်ကြာဖြူဟာတဖြေးဖြေးစကားနည်းလာသည်။အတိတ်အကြောင်းပြန်တွေးမိပုံပါပဲ။
"အာဝူး.........ဝူးး။"
"ကျက်သတုံးတွေပါလား။ ဒီလောက်ရေပတ်လည်ဝိုင်းနေတာတောင် အူနိုင်သေးတယ်အသံအောင်လိုက်ပုံများ။"
"ဘယ်မိမဆုံးမ ဖမဆုံးမခွေးတွေလဲ။"
"တိတ်တိတ်နေပါဒေါ်လေးရာ ....လူမိကုန်မယ်။"
သူ့အသံဟာအနည်းငယ်မြှင့်သွားသဖြင့် ဒေါ်လေးဟာငိုချင်သယောင်ယောင်ဖြစ်လာသည်သို့သော်မငို။
"ရည်းစားမရှိတော့ နှိမ်ပေါ့ဟယ်။ငါ့မှာ အားကိုးစရာမှမရှိတာ။"
"တကယ်ပါပဲ။"
လှေကလေးအားတရွေ့ရွေ့လှော်ခတ်လာသလိုအမှောင်ထုဟာလည်းကြီးစိုးလျက်တိတ်ဆိတ်ခြင်းသည်တစတစတိုးလာခဲ့သည်။ညအချိန်၌ရေသံမှအပတခြားတိတ်ဆိတ်နေသည်။
VOCÊ ESTÁ LENDO
အင်းရေပြင်ကမောင့်ကြာညို
Romanceဒူးအထက်ကထမီတိုတို ....ခေါက်ဓါးကလေး တချောင်းကိုကိုင်လျက်......ကြာပန်းတစည်းရင်မှာပွေ့ကာ လှော်တက်ကိုသူယူတယ်။ လှေကလေးရယ်အားချင်းမမျှ ရေစုန်ကိုအန်တု၍ မိန်းမသားတယောက်လှော်ကာရယ်။
