Fated ✓ | Jikook

Part 42

Jimin's POV

O günden sonra, Jungkook'un yakın temas konusunda daha ileri gittiğini ve bundan şikayet etmediğimi söylemek güvenliydi.  Ne zaman bir şey yapsa kalbim hızlanıyor ve bu duyguyu seviyordum.

Bu ilk defa yaşadığım bir duygu.

Jungkook hayatıma girmeseydi asla hissedebileceğimi düşünmediğim bir
duygu.

Aşık olma hissi.

Seokjin ve Namjoon ilişkideki ilerlememizi açıkça hayranlıkla izliyorlardı ve ne ben ne de Jungkook onlara olanları anlatmamış olsakta, yakın etkileşimlerimizi kenardan gözlemledikleri için muhtemelen bunun sebebini anladılar.

Jungkook'un annesi Bayan Jeon ziyarete geldiğinde, Jungkook'un anlattığı gibi, bize karşı çok kabul ediciydi.  Geldiğinde ona sarıldıktan sonra ağladığımda paniklemesini sağladım. 

Ona uzun zamandır onunki gibi sıcak bir kucaklama hissetmediğimi söylediğimde, benimle ağladı ve Jungkook'a gelecekte olmazsa onun yerine bana her zaman sarılıp kucaklamasını söyledi.

Havaalanında tanıştığımızda Bay Jeon çok daha sakindi ama Minji kollarına girer girmez bir su birikintisi gibi eridi ve torunu için bir aptal haline geldi, tıpkı oğlunun küçük kızına davrandığı gibi. 

En kısa tabirle Minji, çevresinde olup biten olaylardan en mutlu olan kişiydi ve şu anda kutsanmış olduğumdan, daha fazlasını asla isteyemezdim.

Onu ağlatan tek an Bay ve Bayan Jeon'un-opss üzgünüm- annem ve babam geri dönmek zorunda kaldıklarında ikisi tarafından şımartılmayı sevdiği için büyükanne ve büyükbabasından ayrılmayı reddetti.

Jungkook'un varlığı hayatımızdaki en büyük hediyeydi ve etrafımdaki herkesi dinlediğim ve ona bir şans vermeye karar verdiğim o gün için minnettardım. Ne zaman ihtiyacımız olsa yanımızda olacağını kanıtlamıştı ve en başta yanımda olmadığı zamanları bile hatırlayamıyordum.

O zamandan beri tam iki ay geçmişti ve şimdi Jungkook'un ısrarla yeni evimiz olarak adlandırdığı evine yerleşiyorduk.

Minji, artık kendi zevkine göre dekore edilmiş kendi odasına sahip olduğu için çok mutluydu. Artık benimle yatmayacağı için biraz üzgün olsam da, Minji'nin büyüdüğünü ve er ya da geç bağımsız olmayı öğrenmesi gerektiğini inkar edemezdim.

İç çekerek, yere oturup kıyafetlerimi Jungkook ile benim paylaştığımız soyunma odasındaki gömme dolaplardan birine yerleştirirken, Jungkook bir kolunu belime doladığında ve yanağıma bir öpücük kondurduğunda sıçradım.  

"Ne yapıyorsun?" Jungkook arkama oturarak sırtımı göğsüne yaslamam için beni çekti ve bir an işimi yapmamı engelledi.

"Eşyalarımı yerleştiriyorum. Açık değil mi, Jungkookie?" Minji'nin odasında daha sonra açılması gereken çok daha fazla şey olduğundan, bunu bitirmek isteyerek kolundan uzaklaşarak alaycı bir şekilde cevap verdim.

"Biraz dinlen Jiminie. Bu sabahtan beri durmadan temizlik yapıyorsun. Yemekler geldi ve Minji hepsini bitirmeden önce acele etmeliyiz" Jungkook beni tekrar kollarına aldı ve enseme burnunu bastırdı, kızımızla ilgili yaptığı komik açıklama ona benden küçük bir kıkırdama kazandırdı.

"Ona beklemesini söyledin mi?" Güldüm, vücudumu ona bakacak şekilde çevirdim ve ellerimi göğsüne dayadım. Jungkook bana cevabını vermeden önce onları aldı ve avuç içimi öptü.

"Ona beklemesini söylemeye cesaret edemedim çünkü ikimiz de söyleneni yapacağını biliyoruz. O lezzetli tavukları yiyemeden önünde öylece beklemek işkence olur" Jungkook doğrudan gözlerimin içine bakarken sevdiğim tavşan dişleriyle gülümsedi.

“Haklısın. Onları hala yemedin mi?" Gülümseyerek karşılık verdim, kabarık saçlarını karıştırmaktan kendimi alıkoyamadım ve tam da bunu yaptım. 

"Hayır, seninle yemek istiyorum. Lütfen bizimle ye? Hmm?" Minji'den kullanmayı öğrendiği gibi büyük bambi gözleriyle bana baktı, bunu bana karşı kullandıklarında ikisine karşı zayıf olduğumu biliyorlardı.

"Pekala. Ama bundan sonra Minji'nin odasını temizlememe yardım edeceğine söz ver," diyerek pes ettim, ayağa kalktım ve takip etmesi için elimi alfaya uzattım.

"Elbette bebeğim. Söz veriyorum" Elimi tuttuğu gibi öpen Jungkook, beni çabucak çekti ve mutfağa gitti, vardığımızda şaşırtıcı bir şekilde sadece ikinci tavuk parçasını yiyen Minji'ye katıldık.

-