Fire and rose | Sope

Kimsesiz

2 ay sonra

Yoongi

Zor da olsa toparlandığım acılı günlerden sonra buraya gelmiştim sonunda.

Karşımdaki 4 mezara bakarken gözyaşlarım akmaya başlamıştı.Annem,babam,abim ve...Yıllar sonra varlığını öğrendiğim kardeşim.

Evet,onun cesedi yoktu fakat bir mezarı olmalıydı değil mi?

Yavaş adımlarla yürüyüp yere oturdum.Bakışlarımı tek tek üzerlerinde gezdirdim.

"Hepinize öfkeliyim."

Wooyoung'a baktım.

"Sen hariç kardeşim.Seninle ilgili tek öfkem kendime."

Bakışlarım babamı bulmuştu,ellerimi sıktım.

"Her şey senin yüzünden oldu baba.İhanetin,yalanların,hırsın,yargısız infazın...Her şeyin sebebi sensin."

"Neden onun kardeşim olduğunu söylemedin?Neden bize vakit kaybettirdin?Neden kardeşime bana hizmet ettirdin?"

"Annemi nasıl öldürtürsün?Eşine,hanene,çocuklarına,kraliçene bunu nasıl yaparsın?Nasıl bu kadar gaddar olursun?"

Annemi buldu bakışlarım.

"İhanete uğramanın ne kadar ağır bir şey olduğunu biliyorum anne.Canın çok acıdı değil mi?O kadar acıdı ki o kadını öldürttün."

"Anlıyorum,gerçekten seni anlıyorum fakat...Neden ihanet ettiği için babamı bırakmadın?Neden ona karşı koymadın?Gitseydin gelirdim seninle,yemin ederim gelirdim."

Gözyaşlarımla beraber abimin mezarına döndüm.2 masum insanın idamına sebep olduğu ve prensi öldürmeye çalıştığı için hain olarak yakılması gerekliydi.

Fakat gönlüm buna razı gelmedi.

"Abi" dedim titreyen sesimle.

"Neden bunları yaptın?Neden hepimizin hayatını mahvettin?Neden ondan o kadar nefret ettin?Neden beni öldürmek isteyecek kadar öfkeliydin?"

Gözyaşlarım akmaya devam ederken bakışlarım isminin yazılı olduğu yerdeydi.

"Mutlu olabilirdik,kardeş olabilirdik,aile olabilirdik...Biz seninle her şey olabilirdik.Neden bunu mahvettin?"

Wooyoung'un mezarına baktım.En çok o yakıyordu canımı,içimi en çok o sızlatıyordu.

"Özür dilerim kardeşim.Seni kurtaramadığım için,çocukluğun için,gizlenmek zorunda kaldığın için,annen için...Her şey için özür dilerim."

Yavaşça yaklaşarak toprağından avucumun içine aldım.

"Her zaman arkadaştan öteydin benim için.Seni her zaman kardeşim gibi sevdim.Gerçekleri öğrenmem hiçbir şeyi değiştirmedi.Sen benim için hep kıymetliydin."

"Seni seviyorum kardeşim ve hep seveceğim..."

Gözlerimi kapatıp ağlamaya devam ettim.Ailemi kaybettim,arkadaşlarımı kaybettim.Elimi boynuma götürdüğümde Sirius'un olmamasına bir daha öfkelenmiştim.

Kaşlarım çatılırken gözlerimi açtım.Elimi boynumdan indirip yaşlı gözlerimi silerek mezarlardan uzaklaşmaya başladım.Atıma geldiğimde binerek etrafa bakındım,muhafızlar arkamdaydı.

Başını okşadıktan sonra atımı o tepeye sürmeye başladım.

Ona öfkeli olsam da tanıdıklarıma sırt çeviremiyordum.Bir süre sonra ağacı gördüğümde atı durdurdum.İnip arkamdaki muhafıza baktığımda elindeki çiçekleri uzattı.Onları alarak mezarlara doğru yürüdüm.Tabelaya baktım ilk önce.