ကျွန်တော့်ယောက်ကျာ်း တစ်ရွာသား(Complete )

part(15)U

သွှန်းလျှံ ဒီနေ့ ဦးဆီသွားရမှာမို့ မနက်အစောကြီးနိုးနေကာလူကအလိုလိုနေရင်းတက်ကြံနေသည်...။

စိတ်အလိုကိုခနတာလိုက်ပြီး ပေါက်ကွဲလိုက်မိတာ အခုတော့ ဦးနဲ့နီးရာကနေဝေးသွားရသည်...။

ညကဆို အိပ်လို့တောင်မပျော်...။
ဦးနားမှာမရှိရသည့် သူနေ့ရက်တွေက ပျင်းရိဖွယ်အတိပင်...။
ထိုကဲ့သို့ ဦးကသူဘဝကြီးကိုလွှမ်းမိုးနိုင်လွန်းပေသည်..။

""ဦးငယ်သား...သွားတော့မယ်'''

စာရင်းလုပ်နေသည့် ဦးလေးဖြစ်သူက ခေါင်းသာညိတ်ပြရင်း သူလုပ်စရာရှိတာသာဆက်လုပ်နေပေသည်.။
မထစဖူးအစောထနေသည့်
တူဖြစ်သူ၏အကြောင်းကိုသိထားသိမို့ ဘာမှထွေထွေထူးထူးပင်မေးမနေ....။

သွှန်းလျှံမှာအကျင့်တစ်ခုတော့ရှိပါသည်...။
ဘယ်သွားသွား ဦးလေးဖြစ်သူ နေသူရိန်ကို ပြောပြီးမှသွားတက်တာပင်...။

ဦးအတွက်ပြင်ဆင်ထားသည့် မနက်စာချိူင်လေးကိုယူကာဆိုင်ကယ်ထုတ်လိုက်ပြီး ဒရယ်ကုန်းရွာလေးဆီသို့ မောင်းနှင်ရန်ဦးတည်လိုက်သည်...။

ကားလမ်းတစ်လျှောက် ဝါဖန့်ဖန့်စပါးခင်တွေဆီမှကောက်သစ်နံခပ်သင်းသင်းနှင့် နှင်းငွေ့ပါသည့် မနက်ခင်းလေးအေးအေးတွေက လူကိုပိုရျ်လန်းဆန်းလာစေသည်...။
ရောက်ချင်ဇောနှင့်မောင်းသည်မို့ ဆိုင်ကယ်က အရင်နေ့တွေထက်ပိုနှေးနေသည်ဟုထင်ရသည်..။

တကယ်လည်း တစ်ညတာဦးနဲ့ဝေးရသည်က
သွှန်းလျှံအတွက် ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုခြားသွားသည့်နှယ်...တကယ်အထီူကျန်စရာကောင်လှသည်လေ..။
ဒါကြောင့်ရှေးပုံပြင်တွေထဲက ကိန္နရီချောင်းခြားဆို့သည့် စကားကိုအရင်ကသူမယုံပင်မယ့်
အခုတော့သူယုံလာရသည်...။

ဦးအိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ခြံတံခါးတောင်မဖွင်ရသေးတာမို့ သွန်းလျှံဘာသာဖွင့်ကာဝင်လိုက်သည်...။
အိပ်ပုပ်လေးဦးက အခုထိနိုးမည့်ပုံမပေါ်သေးပေ...။

သွှန်းလျှံဆိုင်ကယ်ကို အိမ်ရှေ့ရပ်ထားလိုက်ပြီး...အိမ်ခေါင်းရင်း ဦးအိပ်သည့်အခန်းနေရာကိုမှန်းကာ ပျဥ်ချပ်တွေကို ခေါက်လိုက်ပြီး..ဦးကိုနိုူးဖို့ကြိုးစားရသည်...။
မဟုက်ရင် ဦးမနိုးမချင်းသူအိမ်​အပြင်မှာသွေးကျအောင်ရပ်ရတော့မည်လေ...။