Okyanus mavisi gözlerinin içerisinde kaybolmak isterken kendimi tamda orada buldum.
"YÜZBAŞI KARAY!" Adını duyduklarında tüyleri diken diken olur, yüzünü görenlerin hepsi ölüdür. Yanından geçmeye cesaret gerekir.
Rüyalarında rengi olurdu; siyah, b...
İkisi de benim motive kaynaklarım ve yazma hevesimi artırıyor :)
Bu kitapta geçen her şey hayal ürünü olmakla birlikte, kelimesi kelimesine kurgudan ibarettir!
Bölüm şarkıları;Burak Bulut-Denedim Deme
Bir Ay Doğar İlk Akşamdan Geceden
Selda Bağcan-Dön Gel Birtanem
KEYİFLİ OKUMALAR!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5. ŞEHİT HABERİ
Düşüncelerimin beni kendi içine çekerken kapının aralanma sesiyle başımı kaldırdım ve o tarafa baktım. Ezgi gelmişti, saçı başı birbirine girmiş çok dağınık gözüküyordu. Acaba bende mi öyle görünüyorum? Diye düşünmeden edemedim.
O kadar olayın ardından mental olarak şu anda kendimi hiç iyi hissetmiyorum.
"Maral," Ezgi kapıyı kapatıp yanıma geldi. Yanıma oturduğunda kanepe biraz daha çöktü. Zaten eski bir şeydi.
"İyi misin?" Başımı hayır anlamda salladım. Hiçbir zaman iyi olmadığım da iyiyim demedim.
İyi değilsek, değilizdir.
Yalana gerek yok.
"Çatışmalar falan etkiledi beni." dedim, Ezgi elini omzuma koydu destek vermek ister gibi de dokundu.
"Anlıyorum seni bende ilk geldiğimde aynı senin gibiydim." Sonra da gülümsedi.
"Görevi bırakmak istiyorum Ezgi." dediğim an Ezgi başını hayır anlamında salladı.
"Bende abim olmasaydı senin gibi olurdum fakat burada bizlere bir şey yapmazlar. Bana güven." dedi, daha sonra da yine tatlı bir şekilde tebessüm etti. O gülümsedi ama benim içim yine rahat etmedi.
Yalova da görev yaparken çok sessiz bir hayatım vardı. Askerler, polislerle iç içe değildim. Şimdi ise her nereye gidersem askerler ile gidiyorum. Ben küçükken hep onlardan korkardım. Büyük büyük silahlarından, adımlarından, bana bakışlarından. Karakola bir defa bile gitmedim.
"Ala Karay, bir daha gelmez zaten." Az önceki olaydan sonra Ala'nın abisi olan Çakır'a karşı hiç iyi duygular besleyemiyorum.
"Yeni bir dedikodu var." demesi ile ona kulak kabarttım. Ezgi iyice yaklaştı ve sessizce konuştu.
Dedikodu severdim de öyle çok değil. Hangimiz sevmeyiz? İnsanların ağzına bir sakız veriyorlar, o sakızı herkes çiğniyor sonrada bıkıp çöpe atıyorlar. Dedikodu da aynı bir sakıza benzer.
Konuşurlar, konuşurlar sonra da susarlar.
"Komutanın göz rengi mavi değilmiş sanırım." İşte bu söz ile bir kaç saniye kendime gelemedim.
