Okyanus mavisi gözlerinin içerisinde kaybolmak isterken kendimi tamda orada buldum.
"YÜZBAŞI KARAY!" Adını duyduklarında tüyleri diken diken olur, yüzünü görenlerin hepsi ölüdür. Yanından geçmeye cesaret gerekir.
Rüyalarında rengi olurdu; siyah, b...
Bölüme başlamadan küçük yıldızımızı parlatmayı, satır aralarını da boş bırakmamayı unutmayalım.❤
Başlama saatlerinizi buraya bırakabilirsiniz.
Keyifli okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
9. CAN ACISI
Bir insanın kalbini kırmak o kadar kolay ki. En basitinden, tek bir bakışta onu küçümsersin ve kalbini kırarsın. Düzeltmesi her şeyden zordur. Özür ile geçer sanırsın ama geçmez, kalp kırıklığını hiçbir özür geçirmez. Günlerdir kalbimin bin bir parçaya ayrıldığını hissediyorum. Kendini düzeltmek istediğinde ise daha da kırıldığını hissediyorum. Hiçbir ilaç, hiçbir söz kırıklığı geçiremiyor. Bazı insanlar mutlu olmak için yemek yer, uyur, şarkı dinler yada ne bileyim mesleğini yapınca bile mutlu olur. Ben buraya geldim geleli daha bir sefer mesleğimden zevk alarak yapmadım. Önceki yaptığım yerlerde hep mutlu mesut çalıştım. Kars'a geldiğim günden beridir bütün hayatım darma duman oldu. Ne eskisi gibi gülebildim nede eskisi gibi ağlayabildim. Buraya geldiğimden beridir ben duygularımı kaybettim.
Duygusuz bir insan, çürük elmaya benzer. Günden güne çürür en sonunda da çöpe atılır.
Soluduğum hava ciğerlerime doluyor ve baskı yapıyordu. Eda'nın babası delirmiş gibi arkamızdan bağırırken, Taner başını arkaya çevirdi. Onunla beraber bende çevirdim. Arkamızda iki tane araba vardı ve Eda'nın babası üzerimize yürüyordu.
"Senin iliğini kemiğini kurda kuşa yem edeceğim!" diye tehditler savuruyordu.
"Maral bas gaza ilerle! Bu adamın ne yapacağı belli olmaz." Korkudan elim ayağım titriyordu. Fakat kendime gelmem kısa sürdü, ayağımı gaza koydum ve tüm gücümle basarak uzaklaştık.
"TAKİP EDİN! O ÖLMEDEN EVE DÖNMEK YOK!" Arkamızdan deli gibi bağırırken biz çoktan yol almıştık. Artık sesi biraz daha uzak geliyordu.
"Bu adam da kim Maral?" Dikiz aynasından baktığım da arkamızda olmadığını gördüm ve rahat bir nefes aldım.
"Bir tane hastamın babası." Diye kısa bir açıklama yaptım ve eve kadar ikimizde sessiz kaldık.
Eve geldiğimizde hızlı adımlarla yukarı çıktık ve Melek'in üstünü çıkardım. Ateşini kontrol ederken kapının zilini duydum, Taner açmaya gitti. Bende Melek'i güvenli bir yere yerleştirdim ve arkamı döndüm. Umay ve ailesi gelmişti. Umay'ın göz altları mosmordu ve ayakta durabilecek hâli yoktu. Kızının yanına gitti ve oturdu.
"Özür dilerim güzel yavrum, özür dilerim, özür dilerim..." Sayısızca kez özür dileyişinden sonra kızının kokusunu soludu.
"Bundan sonra böyle bir şey olmayacak, özür dilerim." dedi, ve bana baktı. Bakışlarımız kesiştiğinde derin bir nefes aldım. Zorlukla ayağa kalktı ve tam önümde durdu.
