Okyanus mavisi gözlerinin içerisinde kaybolmak isterken kendimi tamda orada buldum.
"YÜZBAŞI KARAY!" Adını duyduklarında tüyleri diken diken olur, yüzünü görenlerin hepsi ölüdür. Yanından geçmeye cesaret gerekir.
Rüyalarında rengi olurdu; siyah, b...
Bölüme başlamadan yıldızımızıpatlatmayı unutmayalım satır araları da boş kalmazsa çok mesut olurum.🖤
Bölüm şarkıları;Mabel Matiz - Ya Bu İşler Ne?
Mabel Matiz - Fırtınadayım
Duman - Senden Daha Güzel
KEYİFLİ OKUMALAR!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6. FERYAT EDEN GÖZLER
Gözyaşının hikâyesini bilir misiniz? Eğer ilk önce sağ gözden göz yaşı düşerse mutluluktandır. Sol taraftan düşerse de feryat figan ettiğini açıklar. Umay'ın ilk önce sol gözünden yaş düştü. Bebeği ise sadece ağlıyordu. Konuşamıyordu, konuşsa hepimizi susturacakmış gibi ağlıyordu.
"HAYIR! KAMER ÖLMEZ!" Umay'ın bir anda bağırması ile Çakır ona öylece bakakaldı.
Ellerim kan içindeydi ve titriyordu. Ne yapacağımı bilemedim, bu durumun içerisinden nasıl çıkabilirdim ki? Bir yol, bir iz gerekliydi bana.
"O BEBEĞİNİ ÖZLER! TOPRAĞIN ALTINA GİREMEZ. KIZIMIZIN KOKUSUNU İSTER!" Gözleri kıpkırmızıydı.
Çakır ise olayı anlamıştı ve sadece Umay'a baktı.
"Komutanım şaka yaptınız değil mi? Kamer bana şaka yaptı. Güldük eğlendik bitti hadi." dedi, ama Çakır'ın sesi soluğu çıkmadı.
Umay'ın gözleri yavaş yavaş kapanırken, kapıdan içeriye giren asker ekibi ile yutkundum. Bebeğe baktım, sağlığını kötü etkiliyordu. Onun hemen şuan hastane ortamına ihtiyacı var.
"Umay'ı ve bebeğini hastaneye götürelim." dedim, ben kendime gelipte bir şey demezsem hiç biride demeyecekti. Askerlerin kendileri için bir sedyeleri vardı ve Umay'ı ona koydular. Bende bebeği sarıp sarmaladım. Dışarısı buz gibiydi o yüzden üşümemesi gerekiyor.
"Sen benimle geliyorsun," dedi, bir anda Çakır.
Onunla inatlaşmama gerek yoktu o yüzden beraber aşağıya indik. Umay'ı da Akif ve İlyas yüklendi ve arabaya koydular. Son gaz her birimiz hastaneye giderken Çakır ve aramızda ki tek ses bebeğin ağlamasıydı.
"Ağlaması gerektiği için." dedim, kucağımda bilinçsiz bir şekilde tutuyordum. Çakır bana doğru baktı, o bakınca bende ona baktım. Direksiyon hakimiyetini bıraktı ve bebeği biraz yukarıya doğru çekti.
"Kokunu almasına izin ver." dedi, kalbimin tam üstünde duruyordu.
"Kalp sesin sakinleştirir." dedi, başımı onaylar anlamda salladım. Çakır ise ellerini bebeğin üzerinden çekip yola odaklandı.
