ပြင်းထန်တဲ့လေ့ကျင့်ခန်းတွေသွေးပူအောင်လေ့ကျင့်ပြီးတဲ့အခါဟာရူကိုတစ်ယောက်အခန်းထဲကပြန်ထွက်သွားခဲ့၏။သုတ်ရည်တွေရောအညစ်အကြေးတွေပါပေရေနေရင်းကျန်ခဲ့ရတာကသူပါပဲ..ခန္ဓာကိုယ်ကလည်းမလှုပ်နိုင်တဲ့အပြင်အနံ့အသက်တွေကလည်းမကောင်းလှ..
"ထ"
ကြင်နာစွာကမ်းလာတဲ့လက်တစ်စုံ...သွေးကြောစိမ်းလေးတွေယှက်ဖြာနေပြီး ထိုလူရဲ့မျက်ဝန်းများမှာလည်းစိုးရိမ်နေဟန်..
"လှုပ်ရင်...အင့်..နာတယ်"
"ကိုယ်ထူမယ် ထ"
"ဟင့်အင်း"
အဲရိရေးရေးလေးပြုံးလိုက်မိပြီးအားကုန်နေတဲ့လူကိုပွေ့ချီလိုက်သည်။သူ့ရင်ခွင်ထဲရောက်လာတာနဲ့အင်္ကျီစလေးကိုခပ်ဖွဖွဆုပ်ကိုင်လာလေရဲ့..
"မင်းမပြောခဲ့သင့်ဘူး"
"ငါမှားလို့လား ငါထင်ရာငါပြောတာလေ အဲ့ဒီ့ဟာရူကိုဆိုတဲ့ကောင်အသေဆိုးနဲ့သေပါစေပဲငါဆုတောင်းတယ်"
"မင်းကအသားလွတ်ကြီးကိုယ်တို့ကိုရန်ရှာနေခဲ့တာ အခုလိုလုပ်ခံရတော့နောင်တမရဘူးလား"
သူ့ဘက်ကပြောစရာစကားမရှိ..နောင်တရလားဆိုတော့ရတာပေါ့ အစတည်းကဒီကောင်တွေနဲ့သူမပက်သတ်ခဲ့သင့်ဘူး..
အဲရိဘက်ကမေးခွန်းတွေမလာတော့ဘဲသံကုတင်ကြီးပေါ်သူ့ကိုတင်ပေးတယ်။ခါးပတ်ရာတွေဗရပွနဲ့ညိုမဲနေတဲ့အသားချောင်းလေးကိုပါဆေးထည့်ပေးလာခဲ့သည်။
"ဒီနေ့မနက်ကဟာရူကိုရဲ့အချိန် ညကျရင်မူရာမာလာလိမ့်မယ်.."
"ဘာ...အခုငါ့ကိုလိုးဖို့ ဟက် အချိန်တောင်ခွဲထားကြသေးတယ်ပေါ့"
"မူရာမာကမင်းရင်ဘတ်ကိုသိပ်သဘောကျနေတယ် စောင့်နေပေးလိုက်..ဂလန်ဂဆန်မလုပ်နဲ့နော် ဟာရူကိုလက်ထဲပြန်ရောက်သွားရင် ....ကိုယ်လည်းသူ့ကိုကြောက်ရတယ်"
ဒီအခိုက်အတန့်လေးမှာသတိထားမိတာက အဲရိပါးတွေနီမြန်းနေခဲ့တာပါပဲ....အခြေအနေကိုရိပ်စားမိလိုက်ပေမယ့် မဖြစ်နိုင်ဘူးလေ ဟာရူကိုဆိုတဲ့လူယုတ်မာကအချင်းချင်းလည်းနှိပ်စက်တက်တာပဲလား..
