တစ်ပါးသူရဲ့လေငွေ့နွေးနွေးလေးကပါးပြင်ဆီကလူကျီစယ်ရင်းအနွေးဓတ်တစ်ချို့ကိုလည်းသူရရှိထားလေရဲ့..ဆက်ခနဲမျက်လုံးတွေဖွင့်ချလိုက်တဲ့အခါမျက်နှာကျက်ဖြူဖြူတွေကိုတွေ့ရတယ်..အေးစက်နေတဲ့အိပ်ယာခင်းတစ်ချို့နဲ့လှစ်ဟာနေတဲ့သူ့အဝတ်အစားတွေ ပြီးတော့...ပြီးတော့..သူ့အနားမှာကွေးကွေးလေးအိပ်နေတဲ့အဝတ်ဗလာနဲ့လူတစ်ယောက်..
မျက်မှောင်ကျုံ့ကာညကအဖြစ်တွေကိုစဥ်းစားလိုက်ပြီးမှ..
"ကျစ် သွားပြီကွာ.."
မိုးမီးလောင်တယ်ဆိုတာဒါမျိုး အမဖြစ်သူလမင်းငယ်တော့မင်္ဂလာဦးညမှာလင်ပျောက်လို့ပူလောင်နေလိမ့်မည်..
"ယောက်..ယောက်ဖ.."
လေသံသဲ့သဲ့လေးကဖျော့တော့စွာထွက်လာခဲ့ပြီးသူ့နားထဲမကြည်မလင်ဝင်လာလေရဲ့..လှည့်ကြည့်လိုက်တော့အစ်ထွက်နေတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်လာလေသည်။
"ငါ့ကိုကြိုးဖြေပေးလို့ရပြီထင်တယ်"
"ငါ့စောက်လုပ်ငါသိတယ် "
ပြောရင်းသူ့လက်တွေကတစ်ဖက်လူဆီချဥ်းကပ်သွားခဲ့ပြီးချည်နှောင်ထားခဲ့သောကြိုးများကိုပြေလျှော့ပေးလိုက်လေတယ်။
"အင့်..အခုမှပဲအသက်ရှူလို့ရတော့တယ်"
"ငါ့အခန်းထဲကထွက်သွား"
"ဟင်"
"ငါ့အခန်းထဲကထွက်သွားလို့ပြောနေတာမြန်မာစကားနားမလည်ဘူးလားကိုမင်းမာန"
"ငါနားလည်ပါတယ် ဒါပေမယ့်အပြင်ဘယ်လိုလို့ထွက်ရဲမလဲ မနေ့ညကဖြစ်ခဲ့တာတွေကိုမင်းတစ်ကယ်ပဲမသိတော့တာလား"
"သိပ်သိတာပေါ့ ခင်ဗျားဖင်ကိုစုတ်ပြက်တဲ့အထိကျုပ်လိုးပေးခဲ့တာလေ "
"စကားပြောရင်နူးနူးညံ့ညံ့ပြောပေးလို့မရဘူးလား ငါမင်းထက်အကြီးပါ အများကြီးကြီးတယ်"
"ဟုတ်လား ဘာကြီးတာလဲ ဟမ် ခင်ဗျားမှာကျုပ်ထက်ကြီးတာဖင်ပဲရှိတယ်"
တစ်ကယ်တမ်းတော့မာနထက်သူကအများကြီးငယ်လွန်းတယ်..အသက်နှစ်ဆယ်ပြည့်ပြီးပေမယ့်ကလေးတစ်ယောက်လိုဆိုးသွမ်းနေဆဲ..
