ျမဴေတြစိုင္းေနတဲ့လမ္းမေပၚမွာတစ္ေယာက္တည္းလမ္းေလွ်ာက္ေနရတဲ့ခံစားခ်က္ကိုေတာ့သေဘာက်ပါတယ္...အခ်ိန္ေတြသာမရွိဘူးဆိုရင္ေပါ့....လက္ပတ္နာရီကိုၾကည့္မိေတာ့ညေနေျခာက္နာရီခြဲေနၿပီ..ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္းေမွာင္စျပဳေနၿပီ...လမ္းသြားလမ္းလာေတြကလည္းသိပ္မထြက္ေတာ့ဘူး....သူေဌးရပ္ကြက္ဆိုေတာ့ဒီအခ်ိန္စည္းစိမ္ျပည့္နဲ႕ႏွပ္ေနၾကၿပီေလ...ကြၽန္ေတာ္သာ..ေခြၽးေစးေတြထြက္ၿပီးတစ္ေနရာကိုအေျပးသြားေနခဲ့တာ..လမ္းေကြ႕တစ္ခုေရာက္တာနဲ႕ဖုန္းကအသံျမည္လာတယ္...
"Ken-Chin. .လာ..လာေနၿပီ"
တစ္ဖက္ကဘာမွမေျပာဘူး ဖုန္းခ်သြားတယ္..အဲ့ဒါကမွပိုဆိုးတာ..ကြၽန္ေတာ္ကလည္းကြၽန္ေတာ္ပဲ..ရည္စားသက္တမ္းႏွစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႕ေလးမွာေတာင္မွအခ်ိန္ကိုမေလးစားဘူး..သူေျခာက္နာရီခ်ိန္းတာကိုနာရီဝက္ေနာက္က်တယ္..ဒီ့အတြက္အျပစ္ဒဏ္ကေတာ့ေက်ာေကာ့ေနေအာင္အရိုက္ခံရမွာပါ..
စံအိမ္ႀကီးရဲ႕အျပင္ပုံစံကေရွးေဟာင္းအိမ္ႀကီးကိုမွဝိဉာဥ္ေတြပူးကပ္ေနသလိုပဲ..ျမဴခိုးေတြေဝေနၿပီးသူ႕ေျခလွမ္းေတြကိုႏွေးေကြးေစတယ္..အထဲကိုတစ္လွမ္းျခင္းလွမ္းဝင္ၿပီးဝင္လာလိုက္ေတာ့..ဖေယာင္းတိုင္ေတြကိုအသည္းပုံေလးေတြဝိုင္းၿပီးထြန္းထားတာေလးရယ္..ႏွင္းဆီပန္းေတြရယ္..ေနာက္ေတာ့ဝိုင္ႏွစ္ခြက္နဲ႕စားပြဲရွည္ႀကီးတစ္လုံး...အဲ့ဒီ့ေရွ႕မွာေတာ့လူတစ္ေယာက္ကေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ေနေလရဲ႕...
"Ken-Chin. .ငါေရာက္ၿပီ"
"မင္းငါ့အေပၚဘယ္လိုသေဘာထားလဲMikey"
ဆူေတာ့မယ္ဆိုတာသိတာမို႔သူကအရင္ႏႈတ္ခမ္းဆူထားလိုက္တယ္။လမ္းမွာဝယ္လာတဲ့ကိတ္မုန့္ေလးကိုေဘးခ်ၿပီး...မႈန္ကုတ္ကုတ္ႏွင့္လူနားေျပးကပ္သြားလိုက္ပါ၏။
"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္..."
"ငါေမးတာအဲ့တာမဟုတ္ဘူးေနာ္"
"အင္း..မင္းကငါ့ရဲ႕ခ်စ္သူေလကြာ.."
"ခ်စ္သူေတြဆိုတာတစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္အေလးအနက္ထားရတယ္...မင္းအခုငါ့ကိုအေလးအနက္ထားလား"
". ..."
"ေမးေနတယ္ေလ"
ကြၽန္ေတာ္တုန္ယင္လာတယ္..Kenကစူးစူးရဲရဲကိုၾကည့္ၿပီးေအာ္ေငါက္ေနတာ..ေၾကာက္လိုက္တာအရမ္းပဲ..
