"မင်း...အတင့်ရဲလှချည်လား"
မျက်နှာဖုံးစွပ်နဲ့မိမိကိုယ်ပေါ်ပွတ်သပ်လာနေတဲ့လူဆီသူတည်ငြိမ်စွာမေးလိုက်မိခြင်း..
"ငါမေးနေတယ်လေ..ဘယ်သူလဲ ဘာအကြောင်းကြောင့် ငါ့အခန်းထဲထိဝင်ပြီး...အ့.."
"ခစ်ခစ်.."
မျက်နှာဖုံးရဲ့အောက်ပြောင်စပ်စပ်မျက်နှာပေးရှိနေမှာအသေအချာပင်ဖြစ်သည်။စကားပြောနေရင်းရင်ဘတ်ထိပ်တွေကိုကိုက်ခဲလာတာကြောင့်သူမျက်မှောင်ကျုံ့လိုက်မိတယ်။
"ရွံစရာတွေလုပ်မနေပဲ မင်းဘာကောင်လဲဆိုတာသာဖြေ"
"အိုးးးကျုပ်မေးခွန်းတွေဖြေရတာမကြိုက်ဘူးခင်ဗျားရဲ့..ကျုပ်က..ဟော့ဒီ့လိုမျိုး.."
"အာ...မင်း..ဟာ့"
"ခင်ဗျားရဲ့ရင်ဘတ်တွေနဲ့ဆော့ရတာကိုပဲကြိုက်တာ"
စစ်သားတစ်ယောက်ဖြစ်သည့်အားလျော်စွာ ကျယ်ပြန့်သည့်ရင်အုပ်များရှိနေလျက် ထိုအရာများအားလူစိမ်းမှသဘောကျနှစ်ခြိုက်နေခဲ့သည်။အချိန်အတော်ကြာကိုက်လိုက်ဖဲ့လိုက်လုပ်နေခဲ့သည်ကြောင့်ရှောင်ကျန့်စိတ်တွေလွတ်ထွက်သွားတော့မတက်ခံစားလာရ၏။
"ရူးမနေဘူးဆိုရင်..အင့်...ငါ့ကိုကစားနေတာရပ်တော့.."
"ဝိုးးးကြည့်ပါအုံးရှောင်ကျန့် ခင်ဗျားညီငယ်လေးထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြစ်နေရှာပြီ..ကြည့်ရတာ သူလည်းကစားချင်လို့ထင်တယ်"
"ဟင်းဟင်း..အင့်.."
လူစိမ်းရဲ့လက်တွေမို့မောက်နေတဲ့သူ့ဘောင်းဘီဂွကြားပေါ်ပြေးလွှားနေခဲ့ရင်း ရှောင်ကျန့်တစ်ယောက်ဆောက်တည်ရာမရစွာမသိစိတ်မှတစ်ဆင့်ခါးလေးကော့ကော့ပေးမိလာသည်။ဖမ်းချုပ်ထားတဲ့လူနှစ်ယောက်ရဲ့အင်အားကသူရုန်းမရအောင်ကိုကြီးမားလွန်းတယ်။ကော့လန်နေတဲ့သူ့ကိုတစ်ဖက်ကခြေချိတ်လက်ပိုက်လို့ကြည့်လာခဲ့ပြီး..မေးဖျားအားဆွဲမော့စေကာ..
"ဆုလာဒ်လိုချင်ရင် တောင်းရတယ်..ဟက်..ဘယ်လိုလဲ ကျုပ်ရဲ့ချစ်စရာကောင်းတဲ့ကစားစရာလေးနဲ့ဆော့ချင်ပြီလား"
