"အား...နာတယ် အ့ နာ..ဟင့် နာတယ်မောင်ရ"
"ဘယ်လိုဖြစ်လို့အားကုန်ခံနေလဲကိုမင်းမာန ဟမ် ခါတိုင်းလည်းဒီလီးကိုလက်ခံနေကျပဲဟာ..အခုမှဘာတွေအထူးအဆန်းလုပ်နေလဲ"
"မနေ့ကအရှိန်ကြောင့်ထင်တယ် အထိတောင်မခံနိုင်တော့ဘူး"
"အဲ့ဒါကြောင့်အစကထွက်သွားဖို့ပြောတာကိုဘာလို့မသွားလဲ အခုတော့သေပြီမလား "
ရေချိုးကန်လေးထဲကေနမောင့်ဆီမျက်စောင်းလေးပစ်ထိုးလိုက်မိသည်။
"မောင်ကငါ့ကိုနှင်လွှတ်နေတယ်ထင်လို့ ငါ့ကိုမချစ်ဘူးထင်လို့အရွဲ့တိုက်ပြီးထွက်မသွားတာ "
"ဒါဖြင့်လည်းကိုယ့်သမိုင်းကိုယ်ရေးခဲ့တာပဲလေ..အခုမှတော့တောင်းပန်မနေနဲ့"
"ဘယ်မှာတောင်းပန်လို့လဲ နာတယ်ပဲပြောတာလေ မောင့်ကိုရပ်ပစ်ဖို့တောင်းဆိုနေလို့လား"
"အဲ့ဒါဆိုလည်းပါးစပ်ပိတ်ထား သေချာကုန်းထားလိုက်"
အောက်ကနေရှုံ့မဲ့နေတဲ့လူကိုသနားလို့သူချောဆီအနည်းငယ်သုံးဖို့ကြံတယ်။နောက်ပြီးပစ္စည်းလေးတစ်ချို့ကိုလည်းယူလာတယ်။
"မောင် အဲ့ဒါဘာတွေလဲ"
"မသိလို့မေးနေတာလား ကုန်းလိုက်"
"ကုန်းထားတာပဲ"
"ဟ ဒီလိုကုန်း"
ဒီငတုံးကြီးဘယ်လောက်တုံးလဲဆိုဖင်ပါလိုက်ကုန်းပေးရတဲ့အထိ..ဖွေးကြည်နေတဲ့တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းကြီးတွေကြားကနေပန်းရောင်တွင်းဝလေးကချောဆီတွေကြောင့်တလက်လက်တောက်နေခဲ့ရင်းသူ့ရှေ့ပေါ်လာလေရဲ့..
"အွန့်..ပြွတ်စ်"
"ဟာ့...မောင် အင့် ဟင့် "
မောင်ကသူ့အပေါက်လေးကိုလျှာနဲ့လျက်ပေးနေတာ အတွင်းသားတွေထဲလျှာနုနုလေးဝင်လာလိုက်ရင်းမာနဖွားဖက်တော်လေးဟာလည်းတဆက်ဆက်တုန်သွားရင်းနှင့်ဖြစ်ရသည်။
!ချလွင်..ချလွင်!
"မောင် လက်ထိပ်ကြီးကပါလာပြန်ပြီလား"
သူနဲ့လပြည့်ကလင်လင်တွေဖြစ်နေခဲ့ပြီ လပြည့်လိုချင်တာအကုန်သူဖြည့်ဆည်းပေးနေပြီပဲ ဒါကိုဘာလို့အချုပ်အနှောင်တွေနဲ့ဆက်ဆံချင်နေတာလဲဆိုတာမာနနားမလည်ဘူး..
အခုလည်းသူ့လက်နှစ်ဖက်ကိုလက်ထိပ်တစ်ခုနဲ့ချုပ်ထားခဲ့ပြီးထိုလက်ထိပ်ကနေဆင်းလာတဲ့ညှပ်ကလစ်လေးနှစ်ခုကလည်းခပ်ကြီးကြီးနို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုညှပ်ထားခဲ့တယ်။
