နစ်ကီဒီနေ့မပျော်ဘူး စောစောစီးစီးကြားရတဲ့သီတင်းကသူညီလေးရတော့မှာတဲ့လေ ညီလေးမလိုချင်တာမဟုတ်ပေမယ့် သူစိမ်းတစ်ယောက်ကိုတော့သူသွေးသားလောက်ချစ်မပေးနိုင်ဘူး။အသက်ဆယ့်ငါးနှစ်မျှရှိနေပြီဖြစ်တဲ့သူ့မှာအေးစက်လွန်းတဲ့မျက်ဝန်းတွေရှိတယ်။ပြေပြစ်တဲ့ခန္ဓာကိုယ်နဲ့လှပတဲ့ဆံနွယ်ရှည်တွေ လူတိုင်းရဲ့ချီးကျူးခြင်းကိုခံနေရတဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက် စာလည်းတော်ပြီးထက်လည်းထက်မြတ်တယ်။
"သား ဒီမှာသားညီလေးကိုထွက်ကြိုပါအုံး"
မိခင်ဖြစ်သူရဲ့စကားကိုအလေးမထားဘဲဖုန်းကိုသာဆက်နှိပ်နေမိသည်။
"သား ညီလေးကိုလာကြိုပါဆိုနေ ဖုန်းကိုလက်ကမချဘူးပေါ့ ဟုတ်လား"
မာမီကသူ့ဖုန်းကိုဆက်ခနဲဆွဲယူပြီးပိတ်ချလိုက်တယ်။အနောက်ကဝင်လာတဲ့ဖခင်ဖြစ်သူကိုလည်းတွဲလျက်တွေ့လိုက်ရပြီးမျက်လုံးပြာပြာလေးတွေနဲ့ဆယ်နှစ်သားအရွယ်ကလေးငယ်လေးကိုပါတွေ့လိုက်ရပါသည်။မြင်မြင်ချင်းနစ်ကီနှာခေါင်းရှုံ့လိုက်တယ်။
"ကြိုဆိုပါတယ် မင်းအတွက်ငါ့ရဲ့ငရဲခန်းကနေ"
ဒီစကားကြောင့်ပဲကောင်လေးကမျက်နှာလေးမဲ့သွားတယ်။ပုံစံလေးကကတုံးဆံပင်ပေါက်လေးနဲ့အသားကတော့ဖြူဖွေးဥနေပြီးမျက်တောင်ရှည်ရှည်လေးတွေကအဖြူရောင်လေးများဖြစ်သည်။ထိုကတုံးဆံပင်လေးများမှာတော့ပန်းရောင်လေးတွေဖြစ်ပြီးဆံပင်အုံထူလွန်းသဘ်ထင်ရ၏။
"သား ညီလေးကိုဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ"
"စလိုက်တာပါ "
စိတ်ထဲမှာတော့ထိုကောင်လေးကိုသူအကြိမ်ကြိမ်ထိုးနှပ်ပြီးနေပြီ..
"ကိုကို့နာမည်ကနစ်ကီတဲ့သား မှတ်ထားရမယ်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့မား"
ကောင်လေးကမော့မကြည့်ပဲဖြေလာတယ်။
"အင်း သား ညီလေးရဲ့နာမည်က အိုလီတဲ့...အခုကစပြီးသားနဲ့အိုလီကညီအကိုတွေဖြစ်သွားကြပြီနော် ညီလေးကိုစောင့်ရှောက်ရမယ်နော် ကြားလားသား"
"အွန်း"
အွန်းဟုသာဖြေဆိုလိုက်သော်ငြားထိုကောင်လေးဆီကိုတော့စူးရဲရဲအကြည့်များသာစေလွှတ်မိသည်။
