"ဝေ့ ရှောင်ကျန့် "
"အင့်.."
"ခစ်ခစ် လန့်သွားတာလားဗျာ"
ရှောင်ကျန့်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကသူ့ကိုအရိုင်းဆန်လာစေဖို့ဆွဲဆောင်နေတယ်။အစိပ်အပိုင်းတစ်ခုချင်းဆီတိုင်းကအထိန်းအကွပ်မဲ့ကြမ်းရမ်းပစ်ချင်လောက်အောင်လှရက်လွန်းတယ်လို့သူတွေးတယ်။လေးဘက်လေးလံ ကုတင်ပေါ်ဖဲကြိုးတွေနဲ့တုပ်နှောင်ခံထားရတာကြောင့်သူ့လက်တွေရင်ဘတ်ကိုပွတ်သပ်လိုက်တဲ့အခါ မလွန်ဆန်နိုင်ပဲမျက်ခုံးတန်းလေးများကကွေးညွှတ်သွားတတ်သေးသည်။
"ဟီဟီးး ကြောက်နေတာလား"
"မလုပ်နဲ့ "
ခါးလေးကိုတိုးဖက်လို့ဘေးကပ်လှဲလိုက်ပြီးမှပါးပြင်နုနုအားအနမ်းဖွဖွပေးပစ်လိုက်ကာ..
"ဘယ်ကပြန်လာသလဲလို့မမေးချင်ဘူးလား မောလာလားဆိုတာရောပဲ"
"ငါမေးတော့ရော မင်းကပြန်ဖြေမှာလား အဓိပ္ပါယ်မရှိတာတွေလုပ်မနေနဲ့ ငါ့အချိန်ပုတ်တယ်"
"ဒါဆိုအဓိပ္ပါယ်ရှိတာတွေပဲလုပ်ပေးရမှာပေါ့ နော်"
"အင့်..အာ..ဝမ်..ဟင့်..ဝမ်ရိပေါ်..ဟာ့"
အငြိမ်မနေတဲ့လက်တစ်ချို့ကရှောင်ကျန့်ဘောင်းဘီလေးထဲတိုးဝင်သွားခဲ့ပြီးပူလောင်နေတဲ့အနွေးချောင်းကိုအထက်အောက်ပွတ်တိုက်တော့တယ်။
"မလုပ်နဲ့ အင့် အ့..အ့.."
"ယောက်ျားပီသလွန်းတယ် "
မဆီမဆိုင်တွေပြောလာတဲ့လူကမျက်လုံးအပြူးသားနှင့်သာ..ရှောင်ကျန့်မျက်ဝန်းတွေအားယူဖွင့်ကြည့်မိတော့မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင်လိုရီမောလာခဲ့ပြီး..
"ရှောင်ကျန့်..ဟီဟီးး ခင်ဗျားရင်ခွင်ထဲဝင်ပြီးချွဲရဖို့အတွက်မစောင့်နိုင်တော့ဘူး"
ရင်ဘတ်ဖွေးဖွေးပေါ်မေးတင်လာခဲ့ရင်းနီရဲရဲအသီးလေးများအားကစားစရာကစားသလိုဆော့နေခဲ့သည်။အောက်ပိုင်းကလက်တွေရပ်တန့်သွားတာကြောင့်စိတ်သက်သာရာရပေမယ့် အောက်လွတ်တော့အပေါ်ကိုရန်ရှာနေပြန်ရဲ့
