ΑΝΑΡΜΟΣΤΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ - Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ

Υπογράφεις στο τέλος...

Η πόρτα άνοιξε και η Μαντλίν μπήκε μέσα στο γραφείο με αβέβαιο βήμα, κοιτάζοντας τριγύρω.

- Έχουν φύγει όλοι, την καθησύχασε δίχως να κινηθεί από τη θέση του.

Την παρακολουθούσε να έρχεται προς το μέρος του, πίνοντας μια γουλιά από το μπράντι του.
Τα μαλλιά της ήταν μαζεμένα ψηλά σε πλεκτό κότσο. Το πρόσωπό της φαινόταν να έχει ηρεμήσει αν και μαύροι κύκλοι πλαισίωναν τα βλέφαρά της. Φορούσε το φόρεμα που της είχε αγοράσει και που το καστανό χρώμα του, όμοιο με εκείνο του μελιού από ελάτη, τόνιζε τα μάτια της.
Εφάρμοζε τέλεια στο κορμί της και στις καμπύλες της.
Τώρα άκουγε το ύφασμα που θρόιζε καθώς περπατούσε.
Το άρωμά της έφτασε στα ρουθούνια του και τον ερέθισε.

Την είχε γνωρίσει πριν από δέκα μέρες και τώρα ήταν επίσημα η σύζυγός του.
Η σκέψη τον μούδιασε.

- Κάθισε Μαντλίν.

Της υπέδειξε την καρέκλα επισκέπτη ενόσω κούμπωνε δυο κουμπιά στο πουκάμισό του.
Κατόπιν ψαχούλεψε κάτι χαρτιά σε μια στοίβα. Από το κάτω μέρος της τράβηξε ένα τετρασέλιδο και το άφησε μπροστά της.

- Αυτή είναι η συμφωνία μας για το Κεντ, με τα ποσοστά που συζητήσαμε. Υπογράφεις στο τέλος.

- Θα ήθελα να το διαβάσω πρώτα, είπε η Μαντλίν όσο το ξεφύλλιζε.

- Βεβαίως, περιμένω.

Ο Αλεξάντερ σηκώθηκε από τη θέση του, πήρε το ποτό του και κοίταξε έξω από το παράθυρο το πολύβουο λιμάνι. Δεν άντεξε. Έκλεισε ερμητικά τις κουρτίνες για να μειώσει το ηλιακό φως. Αισθανόταν το κεφάλι του βαρύ από την οξεία αντιπαράθεση με τον Λίο και από το πορτοκαλί υγρό με τις χρυσές πινελιές το οποίο έρεε άφθονο στο αίμα του.

Έτριψε τους κροτάφους του. Ξαφνικά όλα του φάνηκαν μια ανόητη παρόρμηση, ένα επικίνδυνο οικονομικό ρίσκο, μια τρέλα.

Την είδε να υπογράφει το χαρτί, να αφήνει κάτω την πένα και να σηκώνεται.

- Πότε θα ταξιδέψουμε;

- Μπορούμε και τώρα αλλά δεν έχω δυνάμεις. Αύριο ή μεθαύριο, απάντησε και έσπρωξε μερικούς φακέλους πάνω στον ασημένιο δίσκο επιστολών.

Η Μαντλίν τον πλησίασε. Μύρισε το μπράντι που αρωμάτιζε την ανάσα του και είδε την κούραση που χάρασσε λεπτές ρυτίδες γύρω από τα μάτια και το στόμα του.

Με νωχελικές κινήσεις πήρε το ποτήρι από το χέρι του και το ακούμπησε στο γραφείο.

- Αυτό δεν θα σε βοηθήσει, είπε χαμηλόφωνα.

Στεκόταν πολύ κοντά του.

Τα σώματά τους ακουμπούσαν αμυδρά.

Τα μάτια του κλειδώθηκαν στα δικά της.

- Σε θέλω, τής ψιθύρισε.

Η ερωτική διάθεση στροβιλιζόταν σαν αέρας γύρω τους.

Διατηρώντας την οπτική επαφή, μετακίνησε το χέρι της και ο δείκτης της κτύπησε τρεις φορές πάνω στο συμφωνητικό υπενθυμίζοντας τους όρους μεταξύ τους.
Η παλάμη του άρπαξε τον καρπό της και εγκλώβισε το χέρι της πίσω από την πλάτη της. Την τράβηξε πάνω του και τα κορμιά τους ενώθηκαν.
Δεν του πρόβαλε την παραμικρή αντίσταση.
Τα βλέμματά τους χάθηκαν το ένα μέσα στο άλλο και ο χρόνος πάγωσε για λίγο.
Έσκυψε πάνω από το στόμα της και η ανάσα της επιταχύνθηκε. Τα χείλη του ανεπαίσθητα ακουμπούσαν τα δικά της αλλά δεν τη φιλούσαν σαν να περίμεναν την έγκρισή της.

Όμως η Μαντλίν δεν κινήθηκε.

Η στιγμή πέρασε.

Μετά την άφησε αργά και απομακρύνθηκε.

- Θα μείνω στη Μαίρη μέχρι να ταξιδέψουμε.

Τα λόγια της τον χαστούκισαν δυνατά. Μα τι αυταπάτες έτρεφε, πως θα κοιμόταν μαζί του επειδή τον παντρεύτηκε;

- Θα σε συνοδεύσω, αποκρίθηκε κοφτά...

Έβαλε τη συμφωνία στο συρτάρι, πήρε την κάπα του και η Μαντλίν τον πάνινο σάκο της.

Κατέβηκαν την ελικοειδή, σιδερένια σκάλα και κατευθύνθηκαν προς τους στάβλους. Πήραν τα άλογα τους και κάλπασαν προς το μικρό ψαροχώρι.

ΜΟΛΙΣ 10 ΜΕΡΕΣ ΝΩΡΙΤΕΡΑ...