ΑΝΑΡΜΟΣΤΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ - Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ

ΚΕΦ 18Α

Η ρυθμική κίνηση της άμαξας τον νανούριζε.

Η κούραση και οι εντάσεις των δυο προηγούμενων ημερών πίεζαν το στήθος του σαν ασήκωτη πλάκα. Η οικογένεια του, για άλλη μια φορά, τάχθηκε εναντίον του. Η απόφαση της αγοράς των κτημάτων παραβίαζε το πρωτόκολλο των Κέλεαρ, διότι οι ενέργειές του δεν είχαν, πρωταρχικά, την έγκριση του οικογενειακού συμβουλίου.

Τα νέα της αγοραπωλησίας, ως δυσάρεστα, ταξίδεψαν πιο γρήγορα και από τον άνεμο. Ο Λίο είχε επιστρέψει αμέσως στο αρχοντικό των Κέλεαρ, μετά την υπογραφή, για να τους ενημερώσει για τις απερίσκεπτες κινήσεις του, όπως τις χαρακτήρισε.
Δίχως σταγόνα ευγνωμοσύνης για την απρόσμενη σωτηρία του.
Δίχως ένα ευχαριστώ που γέμισε με χρυσό τις τσέπες του.

Για ακόμη μια φορά αράδιασαν τις υποχρεώσεις του στον Οίκο, τις οποίες ο ίδιος αρνούνταν πεισματικά να εκτελέσει. Τόνισαν ξανά, με ηγεμονικό ύφος, τις εύλογες συνεργασίες και τα οικονομικά οφέλη που θα απολάμβανε η οικογένεια αν προχωρούσε σε έναν γάμο με νύφη από λίστα, η οποία θα διέθετε ένα αξιοσέβαστο κύκλο επαφών και δεδομένη περιουσία.

Για ακόμη μια φορά κτύπησαν τις πόρτες δυνατά και εκτέθηκαν στα μάτια και τα αυτιά του προσωπικού. 

Το πραγματικό τους πρόβλημα ήταν πως δεν επέτρεπε την εμπλοκή τους στη διαχείριση της εταιρίας μεταφορών και στα χρήματά του.

Έχοντας ζήσει επανειλημμένα τέτοια σκηνικά, δεν καθυστέρησε να δώσει ένα τέλος. Με τις φωνές τους να σκίζουν τον αέρα, γύρισε την πλάτη του και έφυγε οριστικά από το αρχοντικό. 

Η μικρή κάμαρη με το ξυλοκρέβατο δίπλα από το γραφείο του, θα γινόταν το σπίτι του.

Όσο θυμόταν τον εαυτό του, ποτέ δεν πεθύμησε την ενέργεια που εξέπεμπε το αρχοντικό των Κέλεαρ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που παρέμενε στην εταιρία του μετά από ατέλειωτες ώρες εργασίας. Απολάμβανε κρεατόπιτες, έπινε το μπράντι του, αγνάντευε τη θάλασσα και αφουγκραζόταν το φασαριόζικο λιμάνι που έσπαγε τη σιωπή της ψυχής του.

Φυσικά δεν έμαθαν τίποτα για την γυναίκα που τώρα καθόταν απέναντι του, για την οποία ήξερε ελάχιστα και ο ίδιος, μα αυτό από μόνο του ήταν παράξενα ανακουφιστικό. Του είχε φανεί τόσο εύκολο να βάλει την υπογραφή του για τον γάμο τους. 

Άραγε πώς να ένιωθε εκείνη; Δεν είχαν προλάβει να συζητήσουν τα τελευταία γεγονότα και ενώ η ευκαιρία παρουσιαζόταν με αφορμή το πολύωρο ταξίδι, η ησυχία έπεφτε βαριά ανάμεσά τους.
Μελέτησε το πρόσωπο της, ήταν ήρεμο και γλυκό. Το συνοφρύωμα και η ωχρότητα των προηγούμενων ημερών είχε εξαφανιστεί. Είχε στρέψει το κεφάλι της προς το παράθυρο και το σώμα της είχε γείρει πίσω στο κάθισμα. Τα χέρια της ήταν στην ποδιά της και για πρώτη φορά πρόσεξε πως φορούσε το δαχτυλίδι του πάτερα της με το έμβλημα του Οίκου της, στον αντίχειρά της.