ΑΝΑΡΜΟΣΤΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ - Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ

ΚΕΦ 20Β

Η βροχή είχε δυναμώσει και σχημάτιζε ρυάκια πάνω στα τζάμια. Όσο διέσχιζε τον υποφωτισμένο διάδρομο των υπνοδωματίων, πετούσε ένα ένα τα ρούχα από πάνω του. Μπήκε μέσα στην κάμαρα και φόρεσε βιαστικά ένα παντελόνι και μια πουκαμίσα ύπνου. Μετά κατευθύνθηκε προς την ενδιάμεση πόρτα. Δοκίμασε μαλακά το πόμολο αλλά τη βρήκε κλειδωμένη. Συνοφρυώθηκε. Μήπως δεν την πρόλαβε; Μήπως δεν ήθελε να του μιλήσει εξαιτίας αυτού που συνέβη στη Βιβλιοθήκη; Αναθεμάτισε τον εαυτό του για την έλλειψη αυτοσυγκράτησης αλλά ήταν αδύνατο να μην την αγγίζει.

Ακούμπησε το αυτί του στο ξύλο θέλοντας να αφουγκραστεί τους ήχους της.
Κατόπιν κράτησε το χέρι του ψηλά για μερικά δευτερόλεπτα, διστάζοντας, μα τελικά κτύπησε την πόρτα της.

- Μαντλίν, ίσα που φώναξε.

Άκουσε βήματα να ζυγώνουν και κατόπιν το γύρισμα του κλειδιού. Του άνοιξε και τον προσκάλεσε στην κάμαρά της. Ύστερα κάθισε στις πολύχρωμες μαξιλάρες στην εσοχή του παραθύρου. 

Κατάλαβε πως τον περίμενε.

Η σιωπή της έκανε τη βροχή να ηχεί πιο θορυβώδη από ποτέ. 

Έκατσε δίπλα της και κοίταξε τις αστραπές. Έσκιζαν τον ουρανό και φώτιζαν τον χώρο με έναν απόκοσμο τρόπο, ύστερα ξεθώριαζαν επιτρέποντας στα αναμμένα κεριά να παίζουν με τις σκιές στην κάμαρα.

Το βλέμμα του κατηφόρισε και συνάντησε το δικό της.

Μίλησε εξοργιστικά ήρεμα, με την ελπίδα πως δεν θα του φέρει αντιρρήσεις.
- Ξημερώματα θα ταξιδέψω. Θα λείψω τρεις μέρες και θέλω να είμαι σίγουρος ότι θα είσαι καλά και ασφαλής. Θα μείνει ο Τζον εδώ και θέλω να τον έχεις μαζί σου όπου πηγαίνεις.

- Δεν χρειάζεται να αφήσεις κάποιον εδώ, έχω δικούς μου ανθρώπους να με βοηθήσουν σε ότι χρειαστώ.

- Δεν γνωρίζω ποιους ανθρώπους έχεις επιλέξει να βρίσκονται γύρω σου Μαντλίν, τουλάχιστον όχι ακόμα. Ούτε ξέρω τι σημαίνουν για σένα, όπως ο Νιλς Κοχέιν.

- Ο Νιλς;

- Τον εμπιστεύεσαι; ρώτησε μαλακά.

- Απόλυτα... 

Η μονολεκτική απάντηση σφηνώθηκε σαν βέλος στο στέρνο του.

- Υπάρχει κάτι μεταξύ σας που θα έπρεπε να  το γνωρίζω; 
Επιτέλους ξεστόμισε αυτό που τον βασάνιζε.