I Am You [COMPLETED]

Chapter 1

Wala sa sarili akong naglalakad sa hallway. Hanggang ngayon, ayaw mag-sink in sa utak ko ang mga nangyayari.

How did I end up with this?

"Mama!"

I breathed heavily.

"Ma!"

Napatigil ako sa paglalakad nang may nakita akong dalawang batang tumatakbo papunta sa direksyon ko. Tumingin ako sa likuran ko at nakitang walang ibang taong naglalakad sa hallway maliban sa akin.

"Ma! Are you okay? We're so worried about you!" ani ng isang batang babae na nakayakap na sa may baywang ko, umiiyak. Kita ko rin ang batang lalaki na tahimik lang na umiiyak sa gilid.

"Hey, kiddos." Nginitian ko ang dalawa at isa-isang ginulo ang buhok. "I am not your mother, okay? Sino 'yang mama niyo at nakuha ang kagandahan ko, ha?" pagbibiro ko.

Napangiwi ako nang makitang nakatingala lang sa akin ang dalawang bata. Pero in fairness, tumigil sila sa pag-iyak.

"Ma, what are you talking about?" the girl weirdly asks, wincing a bit.

I was about to talk when someone shouted my name.

"Pauleen!"

Parang nagslow-motion ang pagpasok ng isang lalaki. The way he worriedly search the place, the way he hurriedly call my name, and the way he looked at my direction, it was all in a slow motion.

Wait, he knew me?

"Dad!"

One of my brows rose up when I saw the two kids running towards the guy. The latter knelt down a bit to level his two kids.

"Hey, are you two okay?" malumanay niyang tanong sa dalawa, sinusuri ang mga katawan nito.

"Codie, you okay?" tanong niya sa batang lalaki na tahimik lang sa gilid.

"I'm fine, dad." aniya, tumingala sa akin.

Bahagya akong nagulat sa pagtingala sa akin ng bata dahilan para mapakurap-kurap ako.

"Look, Mister, I was just---"

I stiffened when he suddenly hugged me. What the heck?!

"Mister---"

"Please. K-kailangan ka ng mga anak ko. Kailangan ka ng a-asawa ko."

Wait, don't tell me...

"You don't know how much I got worried hearing my wife and kids involve in an accident." His voice cracked. He then heave a deep sigh. "Thank god you are all safe."

Nang bumitaw siya sa yakap ay halos yumuko ako. Hindi ko alam kung ano bang dapat kong maramdaman. Hindi ko alam kung ano bang dapat kong sabihin. Hindi naman ako si Pau---

Napatingala ako sa asawa ng kapatid ko. How come he called me Pauleen? Si Maureen ang asawa niya, hindi ako.

Mau, I need a word.

For the mean time, binaliwala ko 'yon. Alam kong may rason ang kapatid ko kung bakit pangalan ko ang ginamit niya sa harap ng asawa't anak niya.

For now, I just need to act, like her. That is my job, for now.

Ang problema lang, anong sasabihin ko kina mama tungkol dito? Sinong magbabantay kay Maureen kung ayaw niyang ipaalam kina mama ang nangyari sa kanya?

"Hon, you okay?"

Nabalik ako sa reyalidad nang may magsalita. My cheeks flushed red upon hearing him calling me hon. The fuck?! Ang cringe!

"Y-Yeah," nauutal na sagot ko. Punyeta naman kasi! Hindi ako prepared! Hindi pa naman ako marunong umarte, juskoo!