I Am You [COMPLETED]

Chapter 32

I absentmindedly walked on the street. The noise of some cars passed by, the whistle of the wind and the mere silence of the night was all I hear. And this feels so... lonely.

Now that I am all alone in this street, I realized how much lonely I am. Ngayon ko lang narealize na ang lungkot-lungkot pala ng buhay ko. Hindi naman kasi ako na-i-insecure sa buhay ng iba, e. Now that I have felt the feeling of being in a family--- your own family I mean, it was so extravagant. Ngayong wala na sila sa buhay ko ay doon ko lang narealize ang lahat.

Napakuskos ako sa mata ko nang makaramdam ng kiliti roon. Ngayon ko lang din narealize na kanina pa pala ako umiiyak. I was crying while I was all alone in this street, walking in silence.

Napapatingala ako sa kawalan nang maramdamang nabasa ang balikat ko. And I'm right, it's raining. Seems like the clouds sympathize on the grief and heartbreak I am feeling right now.

I laughed loudly as I cried out all of my inner thoughts. Kasi puta, wala akong kasalanan, e! Bakit nadadamay ako? Puta, wala dapat akong karapatang masaktan, e! Kasi temporary lang naman ako! Kasi hindi naman talaga ako ang asawa at ina nila, pero bakit nasasaktan ako?! Bakit ganoon siya magsalita sa 'kin na parang hindi niya ako nakasama ng ilang buwan?

Putanginang buhay naman 'to, oh!

"Bakit ang lupit mo naman sa 'kin, tadhana?! Wala naman akong ginawa para maranasan 'to, 'di ba?!" malakas na sigaw ko sa gitna ng kalsada, umiiyak parin.

"I loved you all! I cared for you all even though you're not my family because I love you! But why can't you see my efforts? Bakit ang dali-dali niyong saktan ako nang ganito?!" umiiyak paring saad ko.

"But..." I sobbed as I bowed down. "I did what you have said. Ginawa ko lahat ng pinapagawa mo sa 'kin, but why did you betray me... Maureen?"

That was the last words I have said before I lost my consciousness. The other day, I woke up with a severe headache. Nagpaulan ako kaya masakit na masakit ang ulo ko ngayon.

"Ayan, magpaulan ka pa, ha? Anong pumasok diyan sa kukote mo at nagpaulan ka? Malakas ka? Malakas ka?" panininghal ni Giana sa akin pagkagising ko.

I was about to sit down on the bed when my head suddenly aches and I felt dizzy, a little.

"Sabing 'wag ka na munang gumalaw, e! Bakit ba ang tigas ng ulo mo?!" aniya, sinisinghalan na naman ako, bahagya pang pinitik ang ulo ko.

I hissed. Kita mo 'tong babaeng 'to? Masakit na nga ang ulo ko, pinipitik pa ako sa ulo.

"Gusto mong bumangon? Hala sige, bumangon ka! Pero umalis ka sa bahay ko! Inaabala mo na nga ako, ang tigas pa ng ulo mo!"

When I realized I am not home, doon lang nagsink-in sa akin ang lahat ng nangyari kagabi. Natahimik ako at napapabuntong-hininga.

"Oh? Natahimik ka? Anong iniisip mo?"

Inis kong tiningnan si Giana. "Oh? Bakit nagtatanong ka? Akala ko ba ay naiingayan ka sa 'kin? Ayan, tumahimik na ako."

Sumasagitsit lang siya at iniirapan ako. "I made a soup for you," she emphasized the word 'you'. "Ayan na po, mahal na reyna."

Napailing-iling nalang ako sa sinabi niya. Napakunot-noo ako nang maalalang nasa kalsada pa ako kagabi. How come I'm now in Giana's house? Sinong naghatid sa 'kin?

"Sinong naghatid sa 'kin? Ang naaalala ko ay nasa gitna pa ako ng kalsada, Giana."

Dahil sa sinabi ko ay pinanlakhan niya ako ng mata at sininghalan. "Bakit nasa gitna ka ng kalsada?! Anong gusto mo, magpapakamatay ka? Dahil lang sa putanginang pamilya ni Maureen ay maggaganyan ka na?! Ayusin mo 'yang sarili mo Pauleen at baka tuluyan kita riyan!"