I Am You [COMPLETED]

Chapter 39

"We need to fix this, hal. Kawawa na si Pauleen. Kita mo naman ang pagdurusa niya. She doesn't deserve this."

"B-But what about Maureen? Mahal, masasaktan ang anak ko."

"Anak mo rin si Pauleen. Sa tingin mo ay hindi siya nasasaktan sa ginagawa nating 'to?"

Naalimpungatan ako sa maingay na boses na 'yon. Nang maalala ang nangyari kagabi ay kaagad akong napabalikwas ng bangon.

"Hey, are you okay 'nak?"

"'Ma!" napapaiyak na sabi ko. "'Ma, may pamilya ako. May anak ako, 'Ma."

Kita ko ang gulat sa mga mata niya.

Kaagad akong tumayo at akma na sanang tatanggalin ang dextrose na nakakabit sa akin nang pigilan ako ni mama.

"What are you doing? Pauleen, nababaliw ka na ba? Bakit mo tatanggalin ang dextrose mo?"

"'Ma, I need to go there. Babawiin ko ang pamilya ko, 'ma. Babawiin ko ang mga anak ko. Babawiin ko ang asawa ko."

"Anak, you don't have to do this. Mag-antay ka na munang maging okay ka---"

"Ma!" napapaiyak na sabi ko. "Kung hindi ako pupunta ngayon ay baka tuluyan nang maagaw ng kapatid ko ang pamilya ko! Kung hindi ngayon ay kailan pa ang tamang panahon, 'ma? Kailan pa ako kikilos? Kapag wala na sila sa buhay ko? Kapag tuluyan na silang maagaw ng iba? Ma, I already lost three long years! Hindi ko hahayaang madagdagan pa 'yon ng ilang taon. Hindi na."

Hindi ako nakinig sa mga magulang ko at bumyahe ako papuntang Batangas. While I'm on my way there, I called Timothy. Habang tumatagal ay hindi ako mapakali. I was crying while I was in the bus, calling Timothy.

Nang hindi pa sinasagot ni Timothy ang tawag ay kaagad akong napapakagat sa kuko. I was intense and nervous.

"Please, Tim, pick up the phone."

[Pau, bakit?]

Nakahinga ako ng maluwag nang sagutin na ni Timothy ang tawag. "Tim," saad ko.

[Bakit?]

Napapayuko ako nang maramdaman ang pamamasa ng mga mata ko at ang mainit na likidong nabubuo sa mga mata ko.

I sobbed. "N-Nandiyan pa sina Maureen?"

Biglaang natahimik ang kabilang linya.

"Tim, please, I need to know," I say, begging. "I need to get back my family. Babawiin ko ang saakin, Timothy, so please, tell me if they're still there---"

[Pauleen...]

"Bakit?"

[If you're traveling to go here, make it fast, papaalis na sila. I used to ask why Maureen wanted to go home now if they were supposed to stay here for a week, ilang araw palang sila narito ay nagpupumilit na siyang umuwi.]

Dahil sa sinabi ni Timothy ay mas lalo akong kinabahan kaya pagkarating sa resort ay tinakbo ko na ang lugar. I was crying while I was running fast anywhere. My mind was so messed up, hindi ko alam kung saan ko sila hahanapin. Hindi ko alam kung nasaan sila ngayon, basta ay takbo lang ako ng takbo.

"Please, make me see them," I prayed while I was still running towards the reception hall.

I was running fast when my eyes caught someone like Selene. Imbes na dumiretso sa reception ay lumiko ako.

"Selena!" I shouted. And when she slowly looked onto my direction, I felt like the fear and dismay I have earlier vanished. "Anak!" I shouted with joy, as I happily welcomed her with a hug.

I can feel how shock Selene was. Hindi siya yumakap sa akin pabalik pero okay na 'yon sa akin, at least, nandito siya sa harap ko.

"What's this, Miss Medrano---"