I Am You [COMPLETED]

Chapter 4

"Codie, come here."

Sunod-sunod ang naging pag-iling ni Codie. Napanganga ang asawa ni Mau at nagsalita.

"Why? I used to feed you up. Bakit ayaw mo na?"

Codie scoffs. "I don't want to be choked because of you, dad. I prefer to feed myself than you, feeding me."

Halos mapahagalpak ako nang tawa sa sinabi ng bata, pinipigilan ko lang dahil nasa harap kami ng mga pagkain. Isa pa, nasa harap ko si Selene, ayokong magalit na naman siya.

Maureen's husband pursed his lips. "I can prove to you I am now good in feeding someone, come here, let me show it to you."

Codie just shook his head. "Better leave it for yourself, dad."

Napasimangot ang asawa ni Mau. Nang marinig ang naging pagtawa ko ay sinamaan niya ako nang tingin. Umiwas ako nang tingin sa kanya at ginawang busy ang sarili ko sa pagsubo kay Coleen.

After awhile, Selene spoke up. "Codie, come here. I'll feed you,"

Nagkatinginan kami ng asawa ni Mau at sabay na napangiti. Nang makitang masama nang nakatingin sa akin si Selene ay napasubo ako sa sarili ko. Malapit pa akong mabulunan dahil malaking hiwa ang kinain ko.

Inirapan niya lang ako at tiningnan si Codie. "Codie, bakit ang tagal?" panininghal niya sa kapatid dahilan para mapasimangot ako.

Maureen's husband hissed. "Can you talk to your brother more careful and gentle? Don't shout at him," mahinang paninirmon ng asawa ni Mau.

Selene just hissed before helping Codie sitting down on a high chair. Pinagmamasdan ko ang ginagawa niya, mula sa paghiwa niya ng baboy at ang pagsubo niya sa kapatid.

Halos mapatayo ako nang mapaubo si Codie sa pagsubo ni Selene. Nginiwian ko ang dalaga. "Cut it more in a small pieces." I hissed at her. "Talagang mabubulunan ang kapatid mo lalo at ang laki ng pagkakahiwa mo." Hindi ko na napansin na tumaas na pala ang boses ko.

"Sinisigawan mo ba ako?" panininghal niya sa akin.

Natigilan ako sa nagawa. I didn't mean it. I was so concern to Codie that I didn't recognize I raised my voice on her.

Maureen's husband restraint Selene from raising her voice on me, but she didn't listen.

"Sorry, I didn't mean---" Natigil ako sa pagsasalita nang padabog niyang ibinaba ang kutsara niya at padabog na tumayo.

"Selene!" tawag ng asawa ni Mau pero hindi nakinig si Selene at umakyat na sa taas.

"Sorry," nakayukong saad ko, napapakagat sa labi ko.

Natigilan ako nang may yumakap sa akin. "Mama, are you crying?"

Napatingin ako at nakitang si Coleen ang yumakap sa akin. Kita ko rin ang pagbaba ni Codie at ang pagtakbo niya palapit sa akin para yakapin ako.

"Hush now, 'Ma. It wasn't your fault. It was my fault," ani Coleen sa mahinang tinig.

Akmang magsasalita na ako nang maunahan ako ng asawa ni Mau. "It was never your fault, sweetheart." Bumuntong-hininga siya at tumingin sa akin. "Hayaan mo at kakausapin ko ulit ang batang 'yon," aniya, nakaharap sa akin.

Kaagad akong umiling-iling. "No, let me talk to her." Nang makitang hindi siya pumapayag ay nagsalita muli ako. "Please?" I pleaded.

He heaves a sigh before nodding his head. "Fine, just tell me if she'll still raise her voice on you. Ako na talaga ang kakausap."

Tumango ako sa sinabi niya. That ended our dinner. Wala nang ibang naging diskusyon.

Pumasok ako sa kuwarto namin ng asawa ni Mau at nakitang walang tao. I wonder where did that guy went. Wala siya sa baba. Well, mas maganda narin siguro 'to para mas maging komportable ako.