Psikoloğu Bucky'nin duygularını içine atmasına yeni çözümler aradığında günlük tutmasına karar verdiler. Buck bu karardan fazlasıyla nefret etti ve çocukça olduğunu defalarca kez dile getirdi ancak itiraz etmeyerek yanında taşıdığı not defterini gü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
9 Nisan, Gece Yarısı
Bugün güzel bir gündü. Kelimenin tam anlamıyla mükemmeldi çünkü Hunter ortalıklarda yoktu. O sinir bozucu sesini duymamış, iğrenç davranışlarına maruz kalmak zorunda bırakılmadım. Kadının yokluğunu kimse fark etmedi bile. Herhalde yine geç kaldığını, birazdan aramıza katılacağını düşündüler veya bu görevde önemli rol oynayan biri değildi.
Açık konuşmak gerekirse geç kaldığını sanmış, gelmeyeceğini anladığımdaysa sevinçten havalara uçmuştum. Tabii mecazi anlamda, gerçek anlamda değil. Tıpkı yirmi birinci yüzyıl insanlarının yaptığı gibi (aslında bu taviri doğru kullanıp kullanamadığımdan emin değilim: umarım psikologlar yazım yanlışlarına, kullanım hatalarına takan kişiler değillerdir).
Bu gece yerde uyumayı seçmemiş, yatağıma uzanmıştım. Bu his o kadar tuhaftı ki! Sanki çok yabancı bir cisme dokunuyor, hiç görmediğim bir şeyi görüyordum. Yerden bu kadar yüksek de uyumak bile garipti. Sırtüstü uzanmıştım, tavana bakıyordum. Ne yapacağımı bilmiyordum, normal insanlar tam olarak nasıl uyurdu ki? Yorgunluktan bayılmayı mı bekliyorlardı? Yoksa bu yüzyılda insanlar keyif için de uyuyabiliyor muydu?
Kaşlarımı çattım, son soruyu gerçekten merak etmiştim. İki gündür o berbat kabuslar yüzünden uyuyamamıştım. Sürekli aynı haltları görüyor, nefes nefese uyanıyordum. Zaten berbat rüyalardan sonra insanın pek uyuyası gelmiyordu. Genel olarak gecelerimi uyumaktan vazgeçip evin içinde volta atarak geçiriyordum.
Küçük bir çocuk gibi olmaktan fazlasıyla utanıyordum. Kabuslarıyla yüzleşemeyen, ağlayarak uyanan küçük bir çocuk... Üstelik uyandığımda da aynı durum devam ediyordu. Korku dolu gözlerle etrafıma bakıyor, ne kadar gerçekçi olduğunu düşünüyordum. İşin daha boktan tarafıysa yaptıklarımın gerçek olup olmadığını bilmememdi. Kendi sorunlarıma dahi çözüm olamadığım, her daim sorun olduğum için ağlamayı sürdürmekten başka çarem de olmuyordu.
Her neyse... Uzun tutmayacağım. Steve'in benimle yapması kesin olan o sakin olmalı, kendine hakim olmalısın konuşmasından tam iki gün boyunca kaçmayı başarmıştım. Ta ki 8 Nisanı 9 Nisana bağlayan gece yarısına kadar.
🎉✨ Selam canlar, bu tarz kısa bölümlere yaptığım Bucky'nin Defteri sayfaları bırakmaya karar verdim. Daha gerçekçi ve görsel şölenimsi bir şeyler olur diye düşünüyorum. 🥰
🌹😘Hem karakterlerin görünüşlerini, Bucky'nin notlarını daha iyi tanımış oluruz. <3
