Nau Nau !

Her Zaman Buradayım

"Bekleyen dalgın anıların gibi."

Kapıdan içeri girdiğinde bir harabeye benziyordu ve evinin yolunu bulmak için taksici zavallı oğlanı saatlerce sakinleştirmeye çabalamıştı. Efkan ağlamaktan kaybolan sesiyle birlikte taksiciye evin yolunu tarif ederken o kadar beter bir hale gelmişti ki ne yapacağını bilmiyordu. Bugünü nasıl unutacağını da bilmiyordu,en yakın arkadaşlarından birinin kaybına nasıl alışılır onu da bilmiyordu.Yaşamak ya da yaşamamak insanın kendi tercihi olsa da onu ittiren faktörler omuzlarının üzerindeki yüklerdi. Efkan dünyanın sonuna kadar eğer Faruk omzuna bu kadar yükle yaşamak zorunda kalmasaydı nasıl bir hayata sahip olurdu diye düşünmeden nasıl bir ömür yaşayacağını bile saptayamıyordu.

Bu acının geçmeyeceğine neredeyse emindi lakin ellerindeki soğukluk sanki tenini aşarak zihnini ve kalbini kuşatıyor gibi hissediyordu. Bu histen kendini geri çekemiyordu.

Eve geldiğinde mutfak ışığının altında kendisini uykusuz ve sabırsızca bekleyen ebeveynlerini görünce dahi zihni dağlanıyordu,karıncalanma hissiyle cebelleşiyordu. Masada Efkan'ın olmayan fasikülleri yoktu. Sadece oğullarına saatlerdir ulaşamamış ailenin telefonları  açık ve hazır biçimde masada duruyordu.

"Efkan çok üzgünüm."diye seslenmişti annesi. Ona sarılmak için kollarını uzatsa da Efkan ağlamasını dindiremeden tüy gibi yıkılıvermişti annesinin koluna.

Her zaman ailesine fazla düşkün kişileri fazla çocuksu olmakla alaya alırdı. Ya da arkadaşlarıyla ikiz gibi gezen,sevgilisinden ayrı sıçmaya bile gitmeyen insanları "göt ile don" olarak değerlendirirdi. Sanki bireysel bir yalnızlık ve insanın dünyada sadece kendisi için var olduğu düşüncesi "havalı bir gerçeklikti." Değildi. İnsan bir tüy gibi birinin kollarına savrulmak istiyor,hıçkırabilmeyi ya da çocuk gibi ağlayabilmeyi hiç olmadığı kadar dileyebiliyordu.

Bunlar çocukluk değildi.Alaya aldığı pek çok şey insani bir temel ihtiyaçtı ve o an Efkan henüz idrak edebiliyordu.

Onu görmeyi ise hiç beklemiyordu. Denis kendisinden önce onun evine gelmişti. Muhtemelen telefonuna ulaşamayınca endişelenmişti. 

"Denis."diye mırıldandı Efkan boş gözlerle. 

"Üzgünüm."diye yanıtladı Denis dudak dişleyerek. Alacalı gözleri hafifçe nemlenmişti. "Kaybın için üzüldüm,haberi alınca evine uğradık arkadaşlarla ama seni göremedim,seni almaya gelmiştim."

"Hava almaya ihtiyacım vardı."diye yanıtladı Efkan yutkunarak.

"Konuşmak isteyeceğin biri olabilir diye düşündüm."diye mırıldandı Denis. "Bir şeyler içmek ister misin ? Ya da dışarı çıkmak."

"Odamda oturmak istiyorum."diye yanıtladı Efkan.

"Gelebilir miyim ?"diye çekingen bir edayla sormuştu Denis. "İzin verirsen."

"Şuan yalnız kalmak harici her şeyi isterim."diye fısıldadı Efkan.