|| Mardin'den Kaçış Serisi: I ||
* Kurgu ve isimler değiştirildi.
"Bazen evler, dört duvar olmaz."
Kadın küçücüktü fakat adamın kalbinde adamdan bile daha daha büyük bir yer kaplamıştı.
Bunu kabul edemiyordu adam. Kırıyordu döküyordu ama bunu kab...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bedenimin titrediğini hissediyordum. Bu gece kendimi, çok garip hissediyordum, hem de fazlası ile. Bakışları gözlerimi bulduğunda, niye çekindiğini anlamıştı.
Dudağında, tatlı ama çok da belli olmayacak bir gülümseme peydahlanmıştı, art niyetli olmayan.
Yavaşça bana doğru yürümeye başladı, duruğunda ise; önüme gelen saçları yavaşça, yine kulağımın arkasına itti.
Ve yavaşça bakışları gözlerime kaydı. Ona, masum bir bakış ile bakarken; Şirvan kafasını yana kaydırmıştı.
"Kapının önündeyim, bir şey istediğinde adımı söyle."
Bunu beklemiyordum, ama mutlu olmuştum.
Yorgun bakışlar ile kafamı sallarken, Şirvan yavaşça kapıya doğru yürümeye başladı. Ben ise sadece onun kaslı bedenini izliyordum. Tövbe haşa ama sarhoş olmak beni mal biri yapmış olabilir miydi?
Kapının tam önünde, kapıyı açmakta olan adamı sukünet ile izlemiştim; ya ki kapıyı açtığı anda, her yer karanlığa bürünene kadarr. Her yer, ama her yer zifiri karanlığa büründü.
Ağzımdan kısık bir çığlık kaçmıştı.
Telaşa kapılarak, ona bir anda ismini güçsüz şekilde söyledim. Gözümün önünü dahi göremiyordum. Ve bu beni ürkütüyordu.
"Sakin ol, yanındayım."
Adım seslerini duyuyordum.
Telefonunun ışığını açmıştı. Bana doğru yürüdüğünde içimde, az önceki korkuma inat, rahatlama vardı şimdi.
Tam yanımda durduğunda, elini, saçıma yerleştirip, sakinleşmemi ister gibi hafifçe saçlarımda gezdirdi ellerini. Işık yüzüne vurduğu için, az da olsa yüzünü görebiliyordum.
Bedenimin titreyişini, fark etmişti. Karanlık fobim çok yoktu ama bir anda olunca kendimi oldukça korkar halde bulmuştum.
Eli sırtıma nazikçe indi.
"Sakin ol Aden. Jenaratör birazdan devreye girer."
Kafamı sallarken, telefonu ile bir şeyler yapmaya başladı. Bir numara çevirmeye çalışıyordu çalışıyordu. Benim ise yüzümde karışık, garip bir ifade vardı.
Bana ismim ile hitap etmişti. İsmimi söylediğinde, içimde garip bir his oluştu. Genel olarak bana adımla seslenmezdi.
Hatta güzelim, yavrum, kızım kelimelerine o kadar alışıktım ki; ismim ile seslenmesi garip gelmişti.
Aslında tam tersi, hep güzelim demesine şasırmam gerekirken, ben adım ile seslenmesine saşırmıştım.
Çünkü bana olan tavrı bu şekildeydi, şefkat hissi uyandıran bu sıfatlarla yaklaşıyordu. Telefonu kulağına dayadı.
