Chapter 2
"Good morning Doc"
"Good morning Doc"
"Good morning Doc"
Marami ang bumati sakin habang naglalakad ako patungo sa opisina ko dito sa ospital. Sinuklian ko lang sila ng ngiti, kadalasan ay nurse at minsan din ay pasyente. Hindi ko maiwasang mapangiti dahil kahit na gaano pa man kahirap ang naranasan ng mga pasyente dito ay nagagawa pa rin nilang ngumiti.
Bago ako pumunta sa opisina ko ay pinuntahan ko muna si Doctor Ramirez, Siya ang may-ari ng ospital na ito and we are so close. He's like a father to me and I treat him like my father cause I never experienced to have one.
Kumatok muna ako and when I heard him say 'come in' pumasok na ako. When he saw me he give me a smile and I smile back too.
"Good morning Doctor Ramirez" masayang bati ko
"Goodmorning din iha, so is there any problem?"
"Nothing much, I just want an update Doc, Is it working Doc?" Seryosong sambit ko
" Iha, it seems impossible, but I'm still trying to see if it will really work, what will be the side effect. Hindi tayo pweding magpa dalos dalos, but I can see a little hope that it will work"
I sigh, until now ganun pa rin. It's been a years but it's still the same. I did all my best in that, It was my mother's idea, It was her dream and no matter what I should be successful. Aleast kahit nasa kabilang buhay na siya ay proud pa din siya sakin.
Nagpaalam na ako kay Doctor Ramirez dahil pinatawag ako sa emergency room.
Hindi ko namalayan na 1:00 pm na pala, ramdam ko na ang gutom kaya naman ay nagtungo na ako sa cafeteria.
Pagdating ko don namili lang ako ng pagkain at pagkatapos ay naupo na. Wala namang masyadong tao dahil nga tapos na ang tanghalian.
I turn on my phone and I'm a little bit shocked, ang daming missed call, 26 missed call galing ito sa Asawa ko. Napangiti na lang ako dahil paniguradong nag alala na naman yun alam niya kasi na minsan late na akong kumakain. I just text him na I was eating na and late na akong nakakain dahil sa emergency.
Kumain na ako and exactly when I finish eating he call. I grab my phone and answer his call,
"Hon, are you busy? Are you okay? Are you tired?" Yan agad ang bungad niya sakin. Di ko naman maiwasang mapangiti, di talaga siya nagbago. His still the man that I love a long time ago.
"Nope hon sanay na ako, how about you, di ka ba busy?"
"Nahh, nothing important just a mere meeting"
"WHAT THE HELL HON! nasa meeting ka? That's bad hon I will end the call na, dapat mag focus ka sa meeting, nakakahiya naman sa empleyado mo"natarantang sambit ko.
"Hey don't worry, I don't care about this meeting, you're my priority hon, you know that" seryoso niyang sabi kaya napangiti na lang ako.
"You never fail to make me smile, I will hang up na, I still have a work too hon. Love you so much hon, see you later." Nakangiting sagot ko.
"Such a workaholic hon, wag kang masyadong magpapagod, goodbye , I love you a lot" I can't help but to smile, kahit para na akong tanga ngayon tignan, I don't care coz I'm so happy.
I end up the call na and I head to my office dahil marami pa akong check up.
Finally the work end, nagligpit na ako saka lumabas na ng ospital. Hindi na ako nag taxi pauwi kasi susunduin lang ako ng asawa ko. Nag antay lang ako ng may pumaradang kotse sa harap ko, it's a red car.
