Chapter 11
Weeks had passed, palagi na lang wala si Denver sa bahay. Uuwi ito ng hatinggabi at aalis din ng maaga kaya hindi ko ito naaubatan.
I always text him pero tipid lang ang mga sagot nito.
Hindi na rin ako nakakapag focus sa trabaho ko dahil sa kakaisip sa kanya, I always overthink a lot. Every night I cry and I'm hoping that the old him, which I embrace a lot will come back but I always end up being disappointed.
Nakatulala lang ako habang nakatitig sa sing-sing ko. Nang may biglang humawak sakin kaya bigla akong napa-igtad.
"Hoy, ano nangyayari sayo? Tulala ka jan?"
Concern na wika ni Loisa, habang inilapat pa ang kamay niya sa noo ko, para I check kung may lagnat ba ako.
" Wala, okay lang ako."
Sabi ko saka ngumiti, nagdududa niya akong tinignan saka sinipat ang buong katawan ko.
"Okay ka Jan, eh pumayat ka na nga eh, maputla ka rin, napapansin rin namin na palagi kang tulala at nakatitig sa kawalan . Saka hindi ka na masyadong ngumingiti, magtapat ka nga ano ba talaga nangyari?"
Napayuko lang ako sa sinabi niya, Hindi ko kayang magtapat sa kanya.
" Wala lang to, pagod lang ako."
Magtatanong pa sana ito ng bigla siyang tinawag ng isang nurse.
Nag focus lang ako sa trabaho ko saka pagkatapos ay umuwi na.
Habang pauwi ako ay nakatulala lang akong nakatingin sa bintana ng kotse, Hanggang sa may namataan akong dalawang bulto ng tao na papasok sa restaurant. Namukhaan ko na asawa ko ito kaya agad kong pinara ang taxi.
Nagbayad ako agad saka dali daling bumaba ng sasakyan.
Napako ang tingin ko sa dalawang taong masayang nag kwentuhan. I stare at them, ever since that day, I never see him laugh like that again.
Pinigilan ko ang sarili kung umiyak, baka naman may pinag-uusapan lang sila na mahalaga. I try not to think negative things.
Nanginginig na kinuha ko ang cp ko at dinial ang number niya. Nakailang ring lang ito saka niya sinagot. I can see that he excuse his self at naglakad patungo sa isang sulok na walang masayadong tao saka sinagot ang tawag.
"Hon, where are you?"
Agad kung tanong sa kanya, i hold my phone tightly, Im afraid of what he will say but Im also hoping that he will not going to lie.
" I'm at the office hon."
Doon dahan dahang bumuhos ang luha ko. I ended the call, he look a little bit stunned then later on bumalik din siya sa inupuan niya kanina.
They were so happy together, para silang magkasintahan then here I am just staring at them. I look so miserable, halos hindi ata nauubos ang luha ko.
I go home, I didn't do anything instead humiga lang ako sa kama. Hindi na rin ako umiiyak, para bang napagod na ang mga mata ko sa kakaiyak.
Ilang minuto pa ang lumipas ay ako'y nakatulog , nagising ako dahil sa munting ingay sa paligid.
Pagmulat ko ay nakita ko ang asawa ko na nagbibihis.
Napatingin ako sa orasan at 5 Am pa lang ng umaga.
"Saan ka pupunta?"
Seryosong tanong ko sa kanya, napalingon naman siya sakin saglit saka nagpatuloy na sa pag aayos ng damit niya.
