Chapter 35
"R..Rain p..p.please."
"I will leave." Diretsong saad ko sa kaniya.
He walk toward me and try to reach my hand but I step backward.
"N..no no p..please, don't leave us again."
Pain crossed on his eyes, he look at me like he was begging. But I look at him coldly.
"You're a f"u*king cheater Cassidy, stop acting like you love me."
I try my best not to show any emotion, but I was stunned when he suddenly kneel and hugg my knees tightly.
"Ano ba! Bitawan mo nga ako!"
Sinubukan kong kumawala sa yakap nito ngunit nabigo ako dahil sa higpit ng yakap nito.
"F.. forgive m.me p..please, I....I can explain. I love you so much Rain. Please, believe me."
Nabasag ang boses nito at napahagulhol ito ng iyak.
"Hindi na ako si Rain. Can't you see, sa itsura pa lang hindi na ako. She's dead, kalimutan mo na siya."
"No no no."
I gather all my strength and push him away. I can't stand this, I don't want to see him crying anymore.
"Please take care of our son." I said coldly eventhough I really want to cry right now.
Sa wakas ay nakawala na ako sa hawak niya. Kinuha ko ang pagkakataon na iyon upang tumakbo ng mabilis.
Habang tumatakbo ay hindi ko mapigilan ang mapaluha. Tinakbuhan ko na naman ang lahat.
"Bessy, nawala lang ako saglit nagkaganiyan ka na, ano ba talagang nangyari ha?" Concern na tanong sa akin ni Rutchell.
Nandito kami ngayon sa bahay niya, napag desisyon ko muna na makituloy sa kaniya ngayon. Nakisuyo na rin ako na I book niya ako ng ticket papuntang Australia.
Doon na ako maninirahan kasama ang magiging anak ko. Masakit man na iwanan ko si Cade ay kailangan para sa ikabubuti ng lahat, Lalo na sa mga kapatid niya.
Kinuwento ko sa kaniya lahat ng nangyari at hindi naman nito mapigilang magalit kay Chichay, ang nanlinlang sa akin ng gabing iyon.
"Buwiset na baklang yun, ikaw pa talaga ang biniktima. Di bale aalamin ko kung sino ang ama niyan at yung bruha na yun, humanda siya sa akin." Naiinis na wika nito.
Nataranta naman ako ng binanggit nito ang ama ng mga bata.
"Please huwag, ayukong malaman kong sino ang ama nito."
Hindi ko alam pero natatakot akong malaman kung sino ang ama ng dinadala ko.
"O siya sige na nga, pero lagot sa akin yung baklang yun, kita mo." Matapang na saad nito kaya napatawa na lang ako, Hindi kasi bagay sa kaniya ang ganun.
"Siya nga pala bakla, bakit ayaw mong sabihin sa ex husband mo to. Diba sabi mo mahal ka pa niya, baka naman tatanggapin niya yan."
I smile sadly, " Nagawa niya nga akong iwan noon na wala pa akong pagkakamali, lalo na ngayon."
Napa-isip naman ito saglit saka tumango.
"Sabagay may point ka, o siya sige, matulog ka na, maaga pa ang flight mo bukas. Huwag ka ng mag-alala oks na ang lahat." Nag like sign pa ito kaya hindi ko mapigilan ang mapangiti.
"Salamat talaga ha." I said sincerely.
Tumango at ngumiti lang ito bilang tugon.
Habang nakahiga ay wala sa sariling napahawak ako sa tiyan ko. Malungkot akong napangiti dahil hindi ko alam kung kakayanin ko ba silang buhayin.
Masakit man sa akin na iwanan ang panganay ko ngunit kailangan.
Pasensiya na Cade, sana maintindihan mo si Mommy.
________________________
"Tawagan mo ako ha pag nakarating kana doon."
Tumango lang ako at ngumiti bilang tugon. Halos naiiyak na siya ngunit pinipigilan lang niya ito, kaya hindi ko maiwasang malungkot.
"Yung paalala ko sayo ha" napasinghot ito, habang tumingin sa itaas upang mapigilan ang pagtulo ng kaniyang mga luha.
"Opo, opo." Nakangiting sagot ko na parang bata na pinapaalalahanan ng magulang.
Malapit nang lumipad ang eroplano, kaya mabilis akong tumakbo, sa huling pagkakataon ay tinignan ko ang aking kaibigan, na siyang naging sandalan ko sa mahabang panahon.
Ilang minuto na ang lumipas ngunit hindi pa rin lumipad ang eroplano. Nagsimula ng magbulong-bulungan ang mga pasahero. Hindi ko rin maiwasang ang magtaka sa nangyari.
Ilang sandali pa ang lumipas ng biglang inanunsiyo ng isang flight attendant na panandaliang matigil ang flight at hindi nito sinabi ang dahilan kaya mas lalo kaming nagtaka.
"Sino si Serene Valdez?"
Napalingon ako sa babaeng tumawag sa pangalan ko, Saka ko tinaas ang kaliwang kamay ko.
"Ako po yun, bakit po?" Takang tanong ko dito.
"Miss nasa labas napo ang maleta niyo, lumabas na po kayo."
Napakunot ang noo ko sa narinig.
Magtatanong pa sana ako ngunit biglang umalis ang flight attendant. Kahit napuno ako ng pagtataka ay nagawa ko pa ring ihakbang ang mga paa ko palabas.
Nang tuluyang na akong nakababa ay bigla akong natigilan sa sumalubong sa akin.
It was Denver and Cade, what the hell are they doing here?
"Anong-"
"I will never let you go again, Rain, never." Seryosong saad nito habang diretsong nakatingin sa akin.
" Mom, will you leave me again? Don't you love me anymore?"
Agad akong napailing sa sinabi ng bata,
"No Caden, I love you more than my life, mommy love you very much." Puno ng pagmamahal na sambit ko sa bata.
" Come with us now, Rain." Denver stated coldly.
Agad akong napailing habang dahan-dahang pumapatak ang mga luha sa mga mata ko. " I can't."
"Don't be so hard headed, do you want to leave your son again?"
"You..... You don't understand, I'm pregnant and I don't know who's the father." Nakayukong sambit ko habang hinihintay ang panlalait na sasabihin nito sa akin.
"You don't know me anymore? Honey, I am the father."
Parang akong nabingi sa narinig , nagtataka ko itong tinignan.
"Anong ibig mong sabihin?" Kunot noong tanong ko sa lalaki.
"You're with me that night, long story but I just knew that you suddenly enter my room and you know."
Hindi makapaniwalang tinignan ko ang lalaki, is he serious?
Magtatanong pa sana ko ngunit biglang may isang bagay na nahulog malapit sa akin at biglang nabalot ng usok ang lugar. Dahil sa makapal na usok ay hindi ko na nakita ang mag-ama.
"RAIN! WHERE ARE YOU? CAN YOU HEAR ME?"
Dinig Kong sigaw ni Denver.
I was about to answer him but someone cover my mouth with handkerchief. I try my best to fight but suddenly I feel weak until I doze off.
07-17-23
