Gardiyan beni ters kelepçe yapmak üzereyken bir daha ileriye fırladım ve kafam Deren'in göğsüne denk geldiğinde, onu omuzlarından sertçe arkaya ittim. Yumruklarımı göğsüne doğru vurup tekmelerken saçlarım sürekli yüzüme düşüp duruyordu. Deren hâlâ a...
Bu bölüm, hikâyenin konusunu daha net şekilde ortaya koyacaktır. Okurken umarım benim yazdığım kadar heyecan duyarsınız.
Çook keyifli okumalar.
OY vermeyi ve YORUM yapmayı atlamazsanız çoook sevinirim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2. ❝ACILI GÖZLER.❞
Yıldızlı geceler, Deniz gözlerine indi. Ben de böyle inandım, Hava ve suyun birleştiğine.
Kendime karşı hiçbir şey hissetmiyor oluşumu değiştiren o saniyelerdi. Kalbim, duyan birisi olmamasına rağmen hızlanmaya başlamıştı. Gerçeklikle rüya arasındaki çizgiyi kaybedip kaybetmediğimi anlamak için yatağa geri uzanıp gözlerimi kapattım ve tekrar uyuma pozisyonu aldım. Birkaç saniye sonra vücudumda boşluk açılıyormuş gibi bir vuruş hissedice gözlerimi tekrar açıp baktım. Gece yukarıdan bana bakıyordu. "N'apıyorsun?"
"Gerçekle sanrıyı ayırt etmeye çalışıyorum."
"Karmen, rüya değil. Gerçek. Kız burada."
Yataktan bir daha doğruldum ve gözlerimi ayırmadan kazağın üstündeki bebeğe baktım. Derin uykuda görünüyordu. Üzerinde açık pembe renginde eşofman takımı vardı, saçlarında da küçük, renkli lastikler. Kendisine ilk defa bu kadar yakından baktığıma inanamayıp kaşlarımı çattım ama birkaç saniye sonra yüzünün güzelliğine gülümsemeye başlayınca, kolumdan tutulup sertçe çekildim. Gece beni karşısına alıp, "Kız burada n'apıyor?" Diye bağırdı.
"Dalga mı geçiyorsun? Gerçekten şu dakika önemli olan bu mu? Kız bizim evde Karmen, onu kaçırmışsın." Böyle söylemesine rağmen sesini alçaltmasıyla birlikte, kızı uyandırmaktan duyduğum endişe hafifledi ve düşünmeye başlayıp ona, "Ben kaçırmadım," dedim anlam veremeyerek. "En azından hatırlamıyorum. Hem... Güneş batmak üzere, gece uyumuştum, kaç saattir uyuyorum..." başımı çevirip saate doğru baktım. Öğleden sonra beş buçuk olmuştu. Fakat sorguladım, nasıl olabilirdi? Neredeyse yirmi saattir mi uyuyordum?
Gece, yaptığım açıklamaya inanamıyormuş gibi, "Nasıl hatırlamıyorsun?" Dedi, sesinden korktuğu belliydi. Kalbinin küt küt attığını neredeyse duyuyordum. Derin, endişeli nefesleri odada ağırlık yapıyordu. "Karmen... Daha önce de, sonradan hatırlamadığın şeyler yaptın. Fakat bu... Çok ciddi, şu an bir suç işliyoruz. Lütfen düşünmeye çalış: en son hatırladığın şey ne?"
"Uyuduğum. Sen ilaçlarımı vermiştin ve ben uyumuştum Gece... En son hatırladığım bu," dedim kalbim heyecanla çarpmaya devam ederken. Gizli bir duygu bunun nasıl olduğundan çok yalnızca Nil'in burada, yanımda olduğuyla ilgileniyordu.
