Gardiyan beni ters kelepçe yapmak üzereyken bir daha ileriye fırladım ve kafam Deren'in göğsüne denk geldiğinde, onu omuzlarından sertçe arkaya ittim. Yumruklarımı göğsüne doğru vurup tekmelerken saçlarım sürekli yüzüme düşüp duruyordu. Deren hâlâ a...
Burada mısınız? Burada olun. Çünkü en çok burada olmanız gereken bölümlerden birisindeydiz.
Bölümü okurken oy verip yorumlarınızı eksik etmemeniz tek ricam. Bölümlere bin oy bile gelmiyor. Açıkçası üzülüyorum. Alt tarafı bir dokunuş. Tabi içinizden gelmiyorsa zorlayamam ama hikâyeye değer veriyorsanız hatırlatmak isterim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
20. ❝SIRTIMDAKİ BIÇAK.❞
Gündüz nerede olduğunu anlamadığın korkularının gece bir anda ortaya çıkması kadar beklenmedik olmuştu abimi görmek.
Bu yüzden hareket edemediğim saniyeler geçirdim ve abim Noah, halimi anlıyormuş gibi oturduğu koltuktan kalktığında hayalet görmüş kadar irkildim. Onu çok seviyor olmamın birbirinden farklı sebepleri olsa da en belirgin olanı, bana her zaman onun her şeyiymişim gibi bakmasıydı. Senelerin ardından gözlerinde o bakışla bana yürüdüğünü görmek, acılarımı askıya alıp kalbimi yumuşattı.
"Abi," dedim ilerlemeye başlayarak.
Kollarını açtı. "Karmen?"
Kendimi uçarken buldum, ayaklarım birkaç saniye yere değmedi ve vücudum abimin kolları arasına girdiğinde etrafıma güven veren ellerini sardı. Ayaklarımı bir daha yerden kesecek şekilde beni kaldırıp etrafında döndürürken, "Kardeşim," dedi coşkuyla. "Seni öyle çok özledim ki."
"Abi! Abi burada olduğuna inanamıyorum!" Yüzüm boynuna gömülmüş haldeyken Türkçe konuştuğumu fark ettim ve hemen sonra İtalyan'ca tekrarlayıp dudağımın değdiği yerden, yanağından hızlıca öptüm. "Hayal mi görüyorum? Yoksa gerçekten sen misin?" Kafamı biraz geriye çekip yüzüne bakarken ellerimi de gerçekliğinden emin olmak için yüzünde, omuzlarında dolaştırdım. "Noah, bu gerçekten sensin. Yanıma geldin, beni buldun."
"Çok bile geç kaldım," diyerek ellerimi tuttu ve sırasıyla öpüp beni tekrardan göğsüne bastırdı. Yüzüm ütüsü bozulmuş beyaz gömleğine yaslandı ve aşinası olduğum parfüm kokusunu duyumsadığımda kıkırdadım. "Kızım, bebeğim, güzelim... Ne kadar zayıflamışsın, inanamıyorum sana."
Beni fiziksel olarak da parçalamış olan acıyı hatırlamamla beraber gülümsemem kayboldu. Yaşamımı devam ettirsem bile sahip olacağım sevinç ve mutluluklar hep bu kadar kısa sürecekti. Noah sessizliğimin farkında şekilde omuzlarımdan tutup beni geri çekti ve parlayan gözleriyle bakarken, "O çok güzel," dedi. "Yeğenim çok güzel Karmen."
