YAŞ 19 (Ara Verildi)

27. Bölüm

Medya: Yekta - Lider

Keyifli okumalar dilerim...

|•|•|•|•|•|•|•|•|•|

Hayatım son bir kaç ay batmıştı. Tanımadığım insanlarla bilmediğim işler yapıyordum. Etrafımda çok fazla tehlike vardı. Ve biri de hemen sürücü koltuğunda oturan adamdı. Beni nereye götürecekti, ne yapacaktı hiç bilmiyorum. Korkuyordum. Her zamanki yaptığım tek şey korkmaktı. Derin nefesler eşliğinde telefonumu kapatıp belli etmeden Emre'ye baktım. Kaşları hafif çatık yola bakıyordu. Yüzünde gerginlik vardı.

Yutkunup sesimi normal tutarak konuştum.

"Vuslat'a gidip tam olarak ne yapacağım?" Dikkatle bana baktığında hemen yola baktı. Bakışları rahatsız ediyordu.

"Bilmiyorum gidince onlara sorarsın." dediğinde bir şeyler yapmam gerektiğini anladım. Hemen midem bulanıyormuş gibi durup öne doğru hafif eğildim.

"Kenara çeker misin, midem çok bulanıyor." dediğimde buruşturduğum yüzüme bakıp aynalardan arabaları kontrol etti. Ardından bir kenara çekti arabayı.

Kapı kolunu tutup açtığımda kilit sesi geldi. Elim kapıda kalırken ensemde bir nefes hissettim.

"Ne yapmaya çalıştığını biliyorum." dediğinde şaşkınlıkla yüzüne baktım. Yüzündeki sırtmayla daha çok yaklaştı. Hızla geri çekildiğim de küçük bir kahkaha attı. "Cidden yüzündeki o ifadelerle anlamayacağımı mı sandın?" Ben hala aynı şaşkınlık ve korkuyla dururken elini kaldırıp yanağımı okşayacakken bu sefer cama yapıştım. Allah'ım ben bu adamla arabada tek ve kilitli ne yapacaktım? Tehlike alarmı beynimde çalarken hızla onu omzundan ittim.

"Defol! Ne istiyorsun benden?" Sesim korkudan yüksek çıkınca Emre elini kulağına götürüp yüzünü buruşturdu.

"Ah yapma güzelim." Diyip tekrar dibime geldiğinde çığlık çığlığa onu ittim. Bu adam ne yapmaya çalışıyordu?

"Çekil be pislik!" Yavaş yavaş hırçınlaşmaya başladığımda öfkem de artıyordu.

Emre, ellerimi tuttuğunda bu sefer yan dönmüş ayaklarımla karşı koymaya çalışıyordum. Ve Tanrım! Saçlarım yine bozulmuştu. Bekli biraz takıntılıydım ama bu adamı sırf bunun için öldürebilirdim.

Ayaklarımla Emre'yi kapı tarafına ittiğimde ellerimi kurtardım.

"Senin yüzünden saçım bozuldu şerefsiz. Niye adam akıllı götürmüyorsun da illa zora sokuyorsun" ellerimi yumruk yapıp görünen her yerine vururken benim bu ani atağım onu baya bir afalatmıştı. Son kez vurduğumda adam artık kendine gelmişti. Ellerimi itip kendini düzeltiğinde yüzüme bir tane geçirdi. Acı yanağımdan yavaşça yüzüme yayıldı. Alev alev yanıyordu sanki. Ben elim yanağında öylece dururken korku yerini öfkeye vermişti. O pislik bana vurmuştu öyle değil mi? O bana, Ayla Kaya'ya vurmuştu. O kimdi de bana vurabiliyordu?

"Oruspu çocuğu" küfürlerle ard arda elime aldığım çantamla kafasına vuruyordum. Ben hiç durmazken Emre acıyla inledi.

"Lan deli, çekil üstümden!" diyip beni ittiğinde üstüme doğru eğilip ellerimi tuttu. Şuan hareketsiz bırakmıştı beni.

"Bana bak Ayla, sana tam burda istemediğin her şeyi yaparım. Gideceğimiz yere kadar sus ve uslu dur!" İşaret parmağını bana sallarken hareket etmeye çalıştım. O pislik ne ima etmeye çalışmıştı? Bana nasıl böyle bir şey söyleyebilirdi?
Yüzü çok yakındı ve yakından daha korkutucu duruyordu. Gözünün altındaki yara izi ona ayrı bir hava katıyordu.

"Şaka yapmıyorum" dediğinde artık biraz kendime gelmem gerektiğimi anladım. Bu adam beni burda çiğ çiğ yerdi!

Bir şey yapmadığımı görünce üzerimden çekildi. Çekilmesiyle üzerine atlamam bir oldu. Kapının kilidini açtığımda Emre beni kollarımdan tuttu. Ne yapacağımı bilmeyerek dişlerimi ellerine geçirdim. Anında bırakmasıyla kapıyı açtığım gibi koştum. Yol kenarında duran demirlerin üzerinden atladım. Kendimi Spiderman gibi hissediyordum. Allah'ım düşündüğüm şeye bak.