KIRILMA NOKTASI AŞK (Tamamlandı)

ERKEKLER

         Sinan sıkıntısını def etmişti Elif ama annesi o güne dek hiç olmadığı kadar takıntılı davranıyor. Aradan neredeyse bir ay geçmişti ama yaşlı kadın hala ara ara kızına laf sokmaktan geri kalmıyor. Elif de sabırla bekliyor annesinin bu olayı unutmasını fakat şimdilik umduğu gibi gitmiyor durum. Galiba o günden sonra Sinan'ın annesi aramamıştı annesini, aslında buna için için seviniyor genç kadın. 

        Akşam yemeğinde annesiyle karşılıklı oturduklarında görüyor ki onun yüzü hala sirke satıyor. Arada bir şeyler söylemek istese bile sonra vazgeçtiğini görüyor annesinin. Sonunda annesi ısrarlarının kızında ters etki yaptığını anlamıştı. Elif kararlı duruşunda kendini haklı buluyor çünkü ısmarlama veya sipariş evlilik asla kabul edemeyeceği bir şey.

-''Ah ahhh! Gitti gül gibi kısmet, kaçırdık!'' diye lafa giriyor annesi birden.

Elif annesinin esas konuya giriş yaptığının farkında, kadın bir türlü bırakmıyor işin peşini. Duymazdan geliyor önce ama içinde annesinin sözleri ile alay ediyor: ''Gül gibi kısmetmiş! Sinan'dan olsa olsa anne dikenleriyle sarılı bir Devedikeni olur! Aha ha ha!''

-''Bu gençlik kalmaz! Bak, sonra çok pişman olursun!'' diyen annesi kızının suskunluğundan cesaret almış yürüyor tam hız. Elif yine susuyor ama iç sesi karşılık veriyor yine: ''O sünepeyle hayatımı geçirmektense yalnız ölürüm daha iyi! Aşk lazım! Sevmeden olmaz!''

-''Aşk denen şey geçicidir. Önemli olan, erkeğin senin kıymetini bilmesi!''

Annesi sanki aklını okuyor bu cümleleriyle ama Elif'in inadı inat: '' Ha Sinan çok da bilir ya kıymetini! Eğer annesinin diktasından fırsat bulup da kendini görebilirse!''

-''Para da lazım, aç karınla aşk olmaz sonra kavgalar başlar. İki çıplak bir hamama yakışır demişler.''

Elif içinden, ''Ne alaka ya!? Sanki hayatımda ciddi bir var ve hem de yoksul gibi konuşuyor üstelik. O çok sevdiği siyah-beyaz filmlerden vazgeçmeli annem. Onların geçmişte kalan havası ile bana bugünde akıl veriyor,  Beynim error veriyor artık, yeter! Ben zamanın kadınıyım, geçmişteki modeller yerini bize bıraktı!''

-''Senin değerini bilsin! Sevdiğine değil, seni sevene bak!''

Elif, aslında söylenecek çok karşılık var diye düşünse de yine sessiz. Annesi kızının iyiliği için bunları söylüyor ama neden kendi evliliğinde bunları akıl etmemişti? Eğer  bu soruyu onun yüzüne yöneltse onun ne kadar canını acıtacağının farkında ve yine susuyor.

Elif, tabağındaki yemeği kaşıklar gibi yapıyor. Aslında kalkıp gitmek istiyor o ortamdan. Lakin bunu yapması, annesinin odasına gelip başının etini yemeğe devam etmesi demek. Odasında huzuru yaşamak istiyorsa bu ne kadar süreceğini kestiremediği serzenişlere katlanması şart. Son aldığı fasulye ağzında döndükçe büyüyor, Sanki annesi konuştukça sihirli bir güç boğazını tıkamaya çalışıyor. Uzun yutkunmaların ardından o fasulye zehir zemberek haliyle geçiyor boğazından ve doğrudan midesine taş gibi oturuyor.

        Yaşlı kadın aslında sözlerinin pek de kayda alınmadığını bilse de ısrar etkilidir diye yoluna devam ediyor. Elif elinde kaşığı ile gözlerini ondan kaçırıyor, sanki ilk defa görüyormuş gibi mutfağın duvarlarında dolaştırıyor bakışlarını. Bazen burası bir cehenneme dönebiliyormuş diye düşünüyor.

-''Ha ne dersin?!''

Elif ne olduğunu anlamamıştı ki yanıt versin. Bir zaman sonra aklı başka bir yere kaymış, annesinin sözleri çok uzaktan belli belirsiz duyulan hafif bir esintiye dönmüştü.

-''Neee?! Neye ne diyeyim?''

Annesinin yüzünün öfkeden kasıldığını görüyor, kadın dişlerini sıkarak kızını cevaplıyor: