MANOLYA

~ 32. BÖLÜM ~

"Dünyada ki herkesin parmak izinin farklı olması, kimsenin sana benim gibi dokunamayacağının kanıtıdır."

Poyraz Karayel

🎄🎄🎄

Aslında bölüm 3 gün önce bitmişti ama yılbaşı hediyesi olarak atmak istedim. 🤭

Keyifli okumalarr canlarım 🎀

●●●

Sırt çantamın fermuarını çekip sinirle sırtıma taktım. "Yok arkadaş şu kargalarla benim bir konuşmam lazım." Diye söylendim.

"Kargalarla mı?" Akel abim yüzüme anlamaya çalışır gibi bakıyordu.

"Şu bok yeme işini biraz erken saate alsınlar. Her seferinde onlar boklarını yemeden yola çıkmamız çok zoruma gidiyor." Derken kendimi aydınlık salonun koltuklarından birine bıraktım. Aydınlık diyordum ama onun sebebi güneş değil açık olan ışıktı. Çünkü her zaman ki gibi hava daha aydınlanmadan yola çıkıyorduk!

Ben ve Akel abim dışında herkes hazırlanıyordu. Onu bilmiyordum ama ben uykum bölündüğü için sinirle kalkıp nasıl bir hışımla hazırlandıysam sadece dakikalar içinde hazırdım.

"Neyse ki kargalar konuşamıyor." Deyip sırıttı. "Bu sinirle onlarla bile kavga edeceğine eminim."

Ona huysuzca dil çıkarıp merdivenlerden gelen seslerle başımı oraya çevirdim.

"Tamam gece yolculuğunu seviyoruz dedik de sürekli de olmaz ki kardeşim! Ne hakkınız var benim güzellik uykumu bölmeye!" Söylenerek merdivenlerden inen ilk kişi Kunt olmuştu. Ardından da Arel ve Karan abim.

"Ne güzellik uykusu abi ya prenses falan mı sanıyorsun sen kendini?" Çok konuşmamış olacak ki Arel'in sesi boğuk çıkmıştı.

Karan abim "Prensesi bilmiyorum ama..." Dedikten sonra Kunt'un ayıcıklı pijamasını inceledi. "... kendisini top sanıyor olabilir." Kapıyı açtı ve bavulları sürüyerek kapının önüne koymaya başladı.

"Al işte! Rahat tumanımı giyeyim dedim gördüğüm muameleye bak. Ayıları seviyorum belki ben olamaz mı?" Dedi elini kolunu sallayarak.