RAKİP (VegasPete)

BÖLÜM 22

-Bundan sonra ne olacak?

Nhai karşısında oturan adama bakarak konuştu. Vegas ve Pete odadan çıktıktan sonra bir süre sessiz kaldılar. Nhai kendini sorumlu hissediyordu olanlardan ve oğullarının birbirine böyle eziyet etmesine çok üzülüyordu.

-Bilmiyorum Nhai, ama Vegas kararlı gidecek.

-Pete gerçekten pişman, keşke Vegas dinlese onu ama çok kızgın, aslında daha çok kırgın farkındayım.

-Birbirlerini seviyorlar.

-Sevmek hata yapmaya engel olmuyor ne yazık ki...

Nhai bakışlarını kaçırdı ve masadaki dosyalarını toparlamaya başladı, Khom ağır ağır başını sallarken gülümsemeye çalıştı yapamadı, dudakları titriyordu.

-Evet değil, yıllar önce çok sevmeme rağmen yaptığım hatalarla bunu çok iyi anladım Nhai.

Nhai elindeki dosyayla öylece kaldı, Khomun yaptığı itiraf nefesini kesmişti sanki. Khom bir kez bile hata yaptığını söylememişti çünkü, yıllar öncesinde defalarca böyle olmak zorunda demiş ama bir kez bile hata yaptığını söylememişti.

-Nhai?

Nhai derin bir nefes aldı ve bakışlarını ona çevirdi. Khom elini uzatıp elini tuttuğunda sanki donmuş gibi hareket edemiyordu. Sıcak eli kendi elini kavradı. Vücudunda bir sıcaklık hissetmeye başladı o an, yıklardır hissetmediği bir şeydi bu Khomdan sonra kimsede hissedemediği...

Elini geri çekmek istedi, Khom daha sıkı tuttu gözlerinin içine bakarken Nhai ne yapacağını bilemez bir halde bekledi konuşmadı, konuşamıyordu.

-Nhai, kaç yıl geçti her şeyi mahfetmemin üzerinden, seni kaybedeli kaç yıl oldu neler yaşadık, ayrı kaldık yıllarca görmedik birbirimizi...  Buna rağmen neden hala böyle atıyor kalbim seni gördüğümde...

Khom elinin altındaki eli kalbine götürdü, Nhai onun hızlanan kalbini hissettiğinde bakışlarını gözlerinden çekti.

-Khom, bırakır mısın?

-Bırakmak istemiyorum, Nhai çözemezmiyiz? Aramızda olanları konuşup çözemezmiyiz lütfen? Beni affedemez misin Nhai?

Nhai duyduklarıyla başını hızla kaldırdı ve tekrar gözlerine baktı karşısındaki adamın, dolan gözlerinden bir damla yaş süzüldüğünde Nhai yutkundu. Onu böyle hiç görmemişti...

-Khom aramızda konuşacak, düzeltilecek bir şey yok... Biz seninle ufak bir tartışma yaşamadık. Sen beni önce kendine bağlayıp sonra böyle olması gerekiyor diyerek sığındığın bahanelerinle bırakıp gittin. Çok düşündüm o zamanlar, neden böyle olması gerekiyor dedim kendi kendime, evet zordu başından beri farkındaydım zor olacağının zaten ama Khom elimden tuttuğu sürece hiç bir şey umurumda değil dedim hep. Ama sen elimi bıraktın, öyle kolay bıraktın ki ben ne olduğunu anlayana kadar evlenmiştin bile...

-Nhai ben-...

-Yinede bekledim biliyor musun? Bana döneceğini düşündüm, yemin ederim tek bir an düşünmeden tekrar tutacaktım elini, sadece gel istedim ama gelmedin... Sonra bir oğlun olduğunu duydum, işte o gün vazgeçtim Khom... Evliliğin nasıl olduğunu elbette biliyordum ama oğlun olduğunu duyana kadar o kadına dokunduğun ihtimalini hiç düşünmedim, belkide böylesi işime geldi bilmiyorum. Ama karına dokunduğun gerçeğiyle yüzleştiğimde  bende vazgeçtim beklemekten.

-Özür dilerim Nhai, böyle olsun istemedim hiç bir zaman seni sevdim gerçekten çok sevdim.

-Biliyorum, beni sevdiğinden hiç şüphem olmadı zaten, ama sevgi yetmedi bizim birlikteliğimize, çok sevmek yetmiyor demekki...