SARI PAPATYA| Aile

20.Bölüm: Kötü Haber

Hepinize merhaba arkadaşlar umarım iyisinizdirr

Aslında bugün bölüm atmayacaktım ama çok tatlı bir okuyucumun doğum günüydü ve ben de isteğini geri çevirmedim❤❤

Biraz geç attığımın farkındayım ama anca yetiştirdim kusura bakmayın lütfenn

Oy ve yorum atmayı unutmayın lütfen iyi gecelerr

Keyifli okumalar dilerim🌼

Furkan'ın yanıma oturmasıyla sıkışmaması için ona yer açtım, elini omzuma atarak beni kollarının arasına çekti. Rüzgar ve kuzenleri ile tanışmıştım gerçi biri kuzeni değildi. Rana ve Olcay öyleydi ama Berra Rüzgar'ın değil Rana ve Olcay'ın anne tarafından kuzenleriydi fakat Rüzgar ile de bir geçmişi vardı.

İlk izlenimlerime göre iyi birilerine benziyorlardı, anlattıklarına göre İstanbul'a taşınma kararı almışlardı ve bu ani bir şekilde gelişmemişti, aileleri tarafından uzun zaman önce alınan bir kararmış. Rüzgar'a ise sürpriz yapmak için söylememişler. Rüzgar gerçekten de çok şaşırmıştı, birkaç dakika şoktan çıkamamıştı. Kısacası bu ona büyük bir sürpriz olmuştu.

Evleri de bu mevkide bir yerdeydi, Rüzgar'ın amcası babam ile arkadaş olduğu için ona çok önceden buraya taşınma kararını söylemişti ve babam da onlara ev konusunda yardımcı olmuştu. Rüzgar adına sevinmiştim, mutlu olduğu her hâlinden belliydi. Şaşkın hâlinin yanı sıra gözleri de sevinç içinde parlıyordu.

"Ne düşünüyorsun?" Furkan'ın fısıltısıyla daldığım düşüncelerden sıyrıldım. "Hiç." Dedim kısaca, Sütlaç kucağımdan göğsüme tırmandı. Furkan yanağımı okşadı,"Bu gece beraber uyuyalım." Tebessüm ederek başımı salladım.

"Beni ezmeyeceğine söz ver." Ufak bir kahkaha attı, "tamam yapmam." Buna inanmamıştım. Furkan kadar deli yatan birine rastlamamıştım, onu tanıyana kadar Ayla ablam gözümde öyleydi ama ikizim onu tahtından etmişti.

Ben genellikle nasıl uyuduysam çoğunlukla o pozisyonda uyanırdım, ölü gibi yatıyordum, uyku sırasında nadiren hareket ederdim.

"Rüzgar bizde kalırsın bundan sonra değil mi?"

Rana'nın sorusuyla sohbetlerine kulak kesildim. İçimi soğuk bir tedirginlik kapladı. Rüzgar bu evden gidecek miydi? Artık burada kalmayacak mıydı? Bunu istemiyordum evet belki de böyle bir hakkım yoktu ama istemiyordum hem benim tanıdığım Rüzgar yıllarını geçirdiği insanlardan ayrılmazdı.

Soruyla sadece ben değil odadaki herkesin de buz kestiği gözümden kaçmamıştı. Babam gergince boğazını temizlemiş tüm herkesin gözü Rüzgar'ın vereceği karara kitlenmişti.Benim kadar onlar da Rüzgar'ın bu evden gitmesini istemiyorlardı, bunca yıldır beraber yaşadıkları birini nasıl bırakmak istesinlerdi ki?

Peki ya bir gün bırakmak isterler miydi?

"Rüzgar abi bizden gitmezsin değil mi?" Diye sordu Efe korku dolu bir sesle. Rüzgar ona göz kırpıp söze girişti.

"Ben bu evden, birlikte büyüdüğüm insanlardan ayrılamam Rana, kusura bakma." Dedi Rüzgar kararlı bir şekilde, içime su serpilmiş gibi hissettim ve ne zamandır tuttuğumu bilmediğim nefesimi verdim. Benim gibi diken üstündeki diğer aile üyeleri de rahatlamıştı.