SARI PAPATYA| Aile

25.Bölüm:Büyük İtiraf

Herkese merhabalar ben geldim umarım iyisinizdirrr

Bölüm biraz aksiyonlu olabilir haberiniz olsun

Ve tabii ki de uzun bir bölüm oldu çünkü doya doya okuyun istedim, kısa bölüm atmak tercihim değil;)

Yıldıza basıp bol bol yorum atmayı unutmayın, desteğinize ihtiyacım varr🌼

Keyifli okumalar dilerim❤

"Biri bizi gördü... " Dudaklarımdan çıkan kelimeleri kaç kere tekrarladım bilmiyordum, tek yaptığım şey sayıklamaktı. Vücudumu bir titreme dalgası ele geçirdi, ürperdim. Yüzümün iki yanında sıcak baskı hissettim. "Güzelim sakin ol halledeceğiz." Başımı iki yana salladım. "Mahvolduk biz bu sefer bittik."

Yanağımı okşadı. "Hayır bir şey olmayacak." Ben ise tam tersini düşünüyordum, şuan eve girmekte bile tereddüt edecek durumdaydım. İşte şu an aslında ilişkimizi öğrenmelerinden ne kadar korktuğumu anladım. Ama beni asıl korkutan şey biz açıklamadan önce bunun açığa çıkmasıydı. Eğer öyle bir şey olursa kimsenin yüzüne bakamazdım, utancımdan ölürdüm.

Rüzgar yerdeki anahtarı eline aldı. "BMW" diye fısıldadığında yutkundum. "Bu ne demek oluyor?" Anahtarı arka cebine koyup bana baktı. "Tahmin yürütmek zor gibi. Bu ortak arabalardan neredeyse evdeki herkes kullanıyor şoförler de dahil."Düşüp bayılmama ramak kalmıştı.

"Ama en çok Ekin abi kullanıyor, yani bayağı seviyor." Bizi gören o olabilir miydi? O böyle tepki verecek biri değildi ama anlık olarak gelişmiş de olabilirdi. "Dediğim gibi bu ortak arabalardan biri yani kesin Ekin abi diyemeyiz herkes olabilir."

"Peki bizi kim gördü? Ya gidip herkese söylediyse?" Bunu düşünmek bile istemiyordum. "Ya evdekiler şuan toplanmış bizi bekliyorlarsa?" O benim aksime oldukça sakin görünüyordu ve beni de yatıştırmaya çalışıyordu. "Öyle bir şey olmadı."

"Nasıl bu kadar emin konuşuyorsun?" Rahatlığı beni ister istemez sinirlendirmişti. "Çünkü mantık yürütüyorum, bizi her kim gördüyse şuan büyük bir şok yaşıyor ve gidip hemen evdekilere dökülmez, belki de bizi itiraf etmemiz için sıkıştırır ya da hesap sorar."

Stresle dudaklarımı dişledim."En kısa zamanda durumu açıklamalıyız."hızla başımı salladım. "Hepsini karşımıza alıp açıklayalım." Tebessüm etti. "Evdeki durumu gözlemleyelim ya bugün ya da yarın akşam bu işi bitirelim." Artık bu kaçınılmaz sonumuz olmuştu, başka çaremiz kalmamıştı.

"Neden bu kadar korkuyorsun güzelim?" Şaşkın bakışlarımı ona kaldırdım. "Bu nasıl soru? Korkmam çok normal, ilişkimiz belki de biz itiraf etmeden açığa çıkacak üstelik nasıl bir tepki ile karşılaşacağımız belli değil."

"Ben her şeye rağmen, ne olursa olsun ilişkimizin arkasında duracağım." Sesi oldukça netti. Söyledikleri dudaklarımın kıvrılmasına neden oldu. Onun bu emin tavrı bana da cesaret vermişti, biraz olsun daha iyi hissediyordum en azından az önceki hâlime nazaran sakinleşmiştim.

"Peki ya sen?"Dalgınlığımdan sıyrıldım. "Bunu sormadığını farz ediyorum, sonuna kadar arkasındayım."Gülümseyip burnumun ucunu öptü. "Öyleyse endişe gerektirecek bir şey de yok." Omzundan ittim. "Hop hop noluyor öyle öpmeler falan?"Etrafta göz gezdirdim. "Hem ben seni affetmiş değilim."