Bez skrupułów

VI

Promienie słońca wpadającego przez okno sypialni obudziły Anne. Wieczorem szybko zasnęła, nie porozmawiali nawet. Chciała wyczuć czy Alex jest zły, ale wydawał się nie mieć żadnych pretensji.
Wstała z łóżka i na boso w lśniącej koszulce weszła do salonu. Mężczyzna siedział w spodenkach na kanapie i przeglądał coś w laptopie. Podeszła do niego i położyła mu głowę na ramieniu, a następnie pocałowała je.
- Wyspałaś się - zapytał nie odrywając się od przeglądania filmów z kamer umieszczonych w ogrodzie i koło domu. Zwykle robił to w niedziele.
- Tak, a ty?
- Nie mogłem zasnąć.
- Mogłeś mnie obudzić.
- Nie chciałem cię męczyć.
- Może położysz się popołudniu?
- Myślę, że nie gdyż będziemy mieli gości.
- Kogo takiego - zmarszczyła brwi.
- Nasi sąsiedzi - odparł.
- Którzy - zapytała chociaż dobrze wiedziała kogo ma na myśli.
- Rogie i Irina.
Ann zmartwiła się, ponieważ czuła się zagubiona. Pociągał ją inny mężczyzna w dodatku żonaty. Chciała go już nigdy nie spotkać.
- Nie martw się niczym. Wszystko już zamówiłem. Catering będzie około siedemnastej. Wszystko zostanie tak przygotowane aby wyglądało na twoje dzieło.
- Jesteś wspaniały - pocałowała jego policzek. Następnie pobiegła pod prysznic.

Wszystko było dopięte na ostatni guzik. Piękna, srebrna zastawa. Skomplikowane dania, które stawiały Ann w korzystnym świetle doskonałej kucharki i małżonki.
Kiedy rozległ się dzwonek dziewczyna ubierała bordowe szpilki. Wpisała kod i wpuściła gości. W tym czasie Alex podginał rękawy koszuli. Otworzyła drzwi.
- Cześć - podała rękę Rogerowi, który ją przyciągnął i wymownie pocałował w policzek.
- Cześć kochana - wyciągnęła rękę speszona do Iriny i przytuliła ją.
- Siadajcie - zachęcił Alex
- Strasznie ciężko się tu do was dostać - skwitowała kobieta w malinowej, luźnej sukience przed kolano.
- System zabezpieczeń stworzony po to żeby nikt nie porwał mojej pięknej żony - powiedział Alex, co spotkało się z ironicznym uśmiechem Rogera.
- Irina jak się czujesz? Może życzysz sobie coś specjalnego do picia?
- Dziękuję kochana nie jestem chora tylko w ciąży. Wszystko w porządku.
- Częstujcie się w takim razie - rozkazała gospodyni.
- Mam nadzieję, że nie sprawiliśmy ci kłopotu - zapytał - to była taka spontaniczna propozycja twojego męża - dodał Roger, a jego oczy zalśniły.
- Oczywiście, że nie. Od trzech miesięcy nie mieliśmy gości - upiła łyk wina.
- Długo jesteście małżeństwem - zapytała Irina.
- Właśnie od trzech miesięcy - oznajmiła.
- A jak się poznaliście - drążyła, a Ann aż zakrztusiła się winem.
- To może ja opowiem - Alex przejął inicjatywę - wszedłem do butiku Prady, w którym często kupuję koszule, a na skórzanej pufie siedziała Annie i przymierzała szpili, w moim ulubionym kolorze - dziewczyna siedziała cała w stresie, ponieważ Alex mówił całą prawdę - kiedy spojrzałem w jej oczy od razu się zakochałem. Podszedłem do Annie i powiedziałem , że te białe szpilki warte dwa tysiące trzysta dolarów będą jej pierścionkiem zaręczonowym, ponieważ znalazłem ideał i nie chce czekać. Ona była przerażona moją wypowiedzią. Jednak pobraliśmy się dokładnie za miesiąc.
- Jaka piękna historia. To takie szalone. Jesteście młodzi jeszcze, dlatego wszystko jest takie romantyczne. Ja na twoim miejscu bałabym się podjąć taką decyzję po tak krótkiej znajomości
- Po prostu czułam, że to właśnie to - sprostowała mało entuzjastycznie, rzucając spojrzenie na Rogiego - a jak było z wami - zapytała w odwecie.
- U nas to było bardziej pospolite, poznaliśmy dwa lata temu u znajomych oboje nie byliśmy najmłodsi. Roger miał wtedy dokładnie trzydziestkę na karku, a ja dwadzieścia osiem lat. Spotykaliśmy się rok i podjęliśmy decyzję, że pobierzemy się - uśmiechnęła się w stronę swojego prawdziwego męża.
- Bardzo smaczne founde - zmienił temat niebieskooki mężczyzna. Czarne włosy spadały mu na czoło. Niebieska koszula opinała jego klatkę piersiową. Na szyi miał złoty, gruby łańcuszek, a na ręce duży zegarek na skórzanym pasku. Co kilka sekund spoglądał w oczy Annie mrużąc oczy, co za każdym razem peszyło dziewczynę.
- Irina, czy ty gdzieś pracujesz - zapytała.
- Wiesz kochana pracuję, jako pomoc dentystyczna, ale planuję zrezygnować, bo w tym stanie jest mi ciężko. A ty ?
- Ja pracowałam, ale po ślubie zrezygnowałam.
Kobiety zaczęły rozmawiać o macierzyństwie, co spotkało się z niezainteresowanie grona męskiego. Alex zaproponował, że pokaże sąsiadowi swoją kolekcję broni myśliwskiej. Co zmroziło krew w żyłach Ann. Nie miała pojęcia, że on jest w posiadaniu jakiejkolwiek broni. Przestała nawet myśleć już o przystojnym sąsiedzie.
Kiedy goście wyszli, a drzwi za nimi trzasnęły i brama się zamknęła, Ann zrzuciła szpilki.
- Dlaczego mi nie powiedziałeś - zacisnęła usta w linię, stanęła na przeciwko niego w bojowej pozycji z dłońmi założonymi biodrach
- Czego ci nie powiedziałem - zapytał wyraźnie zdenerwowany.
- O tym, że trzymasz w domu broń - starała się mówić spokojnie.
- Nie musisz o wszystkim wiedzieć - podniósł głos.
- Nic dla ciebie nie znaczy moje zdanie prawda - krzyknęła wymachując rękoma.
- Nic dla mnie nie znaczy twoje zdanie, tak ? -złapał i mocno ścisnął jej nadgarstek.
- Puszczaj. To boli - szarpnęła ręką.
- A co ja dla ciebie znaczę - szarpnął mocno jej ręką przyciągając ją do siebie. Nie patrzyła mu w oczy ze strachu.
- Puść mnie - szepnęła. Pchnął ją i upadła. Zaczęła trzeć mocno swój zdrętwiały nadgarstek. Patrzyła w ziemię, a oddech jej szalał. Mężczyzna chwilę stał zdziwiony całą sytuacją.
- Boże Skarbie tak cię przepraszam. Ja nie wiem co mi odbiło - uklęknął i zaczął całować jej rękę, a następnie objął jej twarz i całował kolejno policzki, nos, czoło i brodę. Zaczęła się odsuwać. Następnie wstała i pobiegła do góry po schodach, zostawiając go na środku salonu, klęczącego. Drzwi którejś z sypialni trzasnęły niosąc pogłos po całym domu.