Aşk-ı ızdırap

79

🦋

Amirin dediği sözle ona baktım. Neren öğrendi ki? Söyleyecektim elbet, daha fazla saklayamadım. Buna hakkım yoktu,ama hazır hissetmiyordum.
"Sen nerden? Ne zamandan biliyorsun?" Dediğim de, Amir yüzüne denize çevirdi. Sinirliydi.

"Yeni öğrendim. Fetihle çıktığın gün, ne aldığını araştırdım. Sonra mide bulantıların..bunlar işte. Sen benim çocuğumu benden mi saklıyorsun? Saklaya bileceğini mi sandın?!"

"Saklamadım. Söyleyemedim, korktum Amir, senin bu hayatında ona da bir şey olacak diye korktum." Gerçek bu değilmiydi? Korkmuştum, doğal olarak.
"Çocuğu aldırmak gibi bir fikrin yoktu yani?" Dedi şüpheli sesi ile.

Başımı hayır anlamında salladım.
"Asla! Bebeğimi asla aldırmam. Evet daha küçüğüm ama..onu istiyorum. İkimizden bir parça o.." dediğim de, Amir birden bana sarıldı. Öyle sıkı sarılıyordu ki, sanki bırakmayacak gibi.

"Öğrendiğim zaman o kadar mutlu oldum ki, beni dünyanın en mutlu adamı ettin."

"Ben de, mutlu oldum ama, ona zarar vereceklerini benden iyi sen biliyorsun. Ve ben çoçuğumu saklayararak, tutsak gibi yaşatmak istemiyorum." Amir yüzüme ellerinin içine aldı.
"Asla öyle bir şey olmayacak, asla. Ne sana ne bana ne de bebeğimize bir şey olacak. Söz veriyorum Nihanım" dediğin de, elini karnıma koydu.

Dudağımı öptüğün de, gözlerim istemsiz kapandı.
"Seni seviyorum." Dediğin de,
"Bende.." dedim.

Amirden ayrıldığım da, yüzüme baktı.
"O'zaman seni bırakmayacağımı biliyorsun değil mi?" Hafif güldüm.
"Biliyorum, ama bana söz verdin" dudakları hoş bir gülümseme ile kıvrıldı.

Arabaya bindiğimiz de, derin nefes aldım. Bilmiyorum ama içim kıpır kıpr olmuştu. Sanki bundan sonra bir sorun olmayacak gibiydi.
Amire baktığım da, hissetmiş gibi bana döndü.
"Kız mı erkek mi?"
Dedi.

"Bilmiyorum ki.."

"Bakalım mı?" Heyecanla başımı salladım. Öğrenmek istiyordum.
Amir güldüğün de, yola koyulduk.

🦋

Araba durduğun da, hastaneye indik. Heyecandan ellerim titriyordu, Amir elimi tutarak öptü.
İçeri girdiğimiz de, doktorla konuşarak içeri girdik.
Uzandığım da, doktor karnımı açtı, bir iki şey yaptıktan sonra bakmaya başladı. Gözlerimi kapattım.

"12 haftalık, kız bebeğiniz var. Sağlıklı doğsun İnşAllah" dediğin de, gözlerimi açtım. Amir bana baktığın da, gözleri parlıyordu resmen.
"Bakmak istiyorum" dedi Amir. Doktor başını salladı. Amir yanıma yaklaşarak, makineye baktı. Daha bebek değildi ki, belli bile olmuyordu.

Amirin kaşları çatıldığın da, ona baktım. Kafasında yine ne kurmuştu kim bilir. Ayağa kalktığım da, dışarı çıktık.
"Kızmış" dedim sevinçle. Alnımı öptüğün de,
"Kızmış" dedi. Arabaya bindiğimiz de, eve gittik.

***

Yorgun bedenimi, kanapeye bıraktım.
"Hala inanamıyorum, senden bir çocuğum olması..benim için imkansız bir şeydi Nihan.." dediğin de, yanıma oturdu. Hafif güldüm.
"Evi değişelim, kızımıza ayrı oda yapalım. İkimiz boyayalım." Başımı salladım. Amiri ilk kez bu kadar hevesli görüyordum.

"Evi değişmeyelim Amir. Gayet güzel, seviyorum ben burayı. Ama odayı yapalım."

"Sen nasıl istersen"

"Açelya sence bana mı benzeyecek?"

Açelya olmasını Amir istemişti. Ben de sevmiştim.
"Sana benzesin, annesi gibi olsun" kocaman gülümsedim.
"Acıktım ben" başını salladı. Mutfağa gittiğimiz de, tüm masa poşetle doluydu.

"Bunlar ne?"

"Önüne ne geli yemeyeceksin artık. Sağlıklı ve güzel beslenecek benim kızım" dediğin de, kaşlarımı çattım. Açelya mı ben mi? Bana da kızım diyordu ya.

"Hangimiz"

"Senin de bebekten farkın olmadığı için ikiniz de" dediğin de, güldüm.
Sofrayı hazır ettiğimiz de, oturatak yedik.

🦋

Masayı toplamaya kalkacağım sırada Amir elimden tuttu.
"Bırak sen, çalışanlar toplar. Yorulma" inkar etsem de kabul etmeyeceği için başımı salladım.

Yukarı çıktığımız da, üzerimizi değişerek yatağa geçtik.
Amir elini karnıma koyarak yavaş yavaş okşadı. Saçıma öpücükler kondururken gözlerimi kapattım.

"Dünyanın en mutlu adamıyım"

"Beni de dünyanın en mutlu kadını yaptın" dedim.

Gözlerim kapandı. Kendimi uykunun kollarına bıraktım.

Galiba bize ayrılan zamanın sonuna yaklaşıyoruz..🙂