Aşk-ı ızdırap

55

🦋

Araba durduğun da geldiğimiz yere baktım. Bir evdi, önün de de korumar vardı. Amir aşağı indiğin de bende indim.
"Hoş geldiniz Amir bey" dedi koruma. Amir bir şey demeden içeri girdi. Ben de ardından gittim.

Ev boştu, kimse yoktu. Yanımıza çalışan olduğunu düşündüğüm kadın geldi.
"Amir bey hoş geldiniz"
"Nasıl?"
"Her zamanki gibi efendim" ne konuşuyorlardı?

Yukarı çıktığımız da, bir odaya girdik. Karşımda makineye bağlı, bir kadın gördüğüm de kaşlarımı çattım. Kimdi bu kadın? Neden uyuyor?
Amire baktım, kadına yaklaşarak elinden öptü.

"Kim bu kadın?"

"Annem"

Dediğin de ona baktım. Annesi mi? Ben ölü diye biliyordum, yani pek bu hakta konuşmazdı ama.
"Niye uyuyor? " Amir derin nefes alarak konuşmaya başladı.

"Annemi babam öldürdü, kendi elleri ile. Annemle babam severek evlenmiş, ama Annem babamın hayatına dözmeyerek gitmek istemiş. Ben 14 yaşındaydım. Annem bir gün beni de alıp bir eve saklandı. Akşam..uyuduğumuz da evin yandığını gördük.

Sırtımda ki ,iz onun iziydi. Zar zor kurtulduk. Tabi ben küçüktüm pek anlamıyordum ama, babamdan kaçtığımızı anlıyordum." Dediğin de bakışlarını annesinden çekmiyordu.

"Koşarak arabaya bindik, annem..yolda son hız gittiğin de bir arabaya çarparak arabayla kamyon arasında kalmıştı. Bana bir şey olmamıştı ama, Annem bitkisel hayata alındı. Ayağa kalkma ihtimali yüzden kırk, o da tekerlekli sandalyeyle."

Allahım bu ne biçin bir şeydi?

" Babam annemi benden 20 yaşıma kadar sakladı. Yedi yıldır annemleyim. Ama böyle uzaktan işte. Eğer makine olmasa, ilaç olmazsa annemi çoktan kayb etmiştim."

"Babam, beni aldı kendisi büyüttü. Büyüttü derken yarattı. Beni böyle biri yarattı, duygusuz."

"Sen duygusuz değilsin ki.." dediğim de bana döndü.
"Hiç bir şey hissetmiyorum Nihan, korkmuyorum, ağlamıyorum, gülmüyorum. Ben tek senle yaşıyorum." Dedi.

"Baban bunu niye yaptı? Yani anneni sevdiğini söyledin ya?"

Yeniden annesine döndü.
"Annem babamın hayatında çıkmak istedi. Daha fazla dayanamadı kirli hayatına. Banam da tabi, izin vermedi. En çokta beni kayb etmemek için. Babam asla bana karşı çıkmadı. Bir dediğimi iki etmedi. Her şeyin en iyisi en bolu oldu ama...annem hep bir boşluk gibi kaldı yanımda. Onu kimse dolduramadı."

Bana dönerek yanağımı okşadı.
"Sen dışında, sen bana nefes verdin Nihan." Öylece bakıyordum, böyle bir şeyde ne demek olurdu ki?
Annesi de haklıydı, benim gibi. Kabullenemiyordu bu karanlığı.

"Annen benim gibi.. bu hayatı kabullenemiyor.." dediğim de annesine döndüm.
"Ben de mi öyle olacağım? Kaçarsam ölecekmiyim?" Amir hemen ellerimi tuttu.

"Asla! Kaçacağın bir şey yapmayacağım. Seni en güzel şekilde yaşatacağım, bu hayattan olmasan bile nefes olacağım sana. Seni kaybedemem.Ben babam değilim"
Kaçarsan seni bırakacağım demedi. Onu babası yetiştirdi, ya onun gibiyse?

Annesinin elini tutarak öptü.
"Anne,sevdiğim kadını getirdim. Getireceğim demiştim." Hafif gülümsedim. Neler yaşamıştı böyle..

Amirin gözleri dolduğun da,ona baktım. Ama tek damla yaş bile akmamıştı. Hemen kayb olmuştu yaşları.
Ayağa kaltığın da, bana baktı.

"Bunarı kimseye anlatmadım, benim için anlamayacağın kadar değerli. Yanlız sen bil istedim."

"Üzülme, bu hayattan kurtula bilirsin."

"Kurtulamam, ben bıraksam bu hayat bırakmaz beni. Ben bu olmuşum, daha da vazgeçemem bu hayattan." Dediğin de sustum.
Ne diyecektim ki? Kendi seçimi.

"Gidelim mi?" Başını salladı. Dışarı çıktığımız da son kez annesine baktım.
"İsmi ne?"
"Yasemin.." dediğin de annesine bakarak hafif güldü.

Başımı salladım. Kapıyı kapatarak aşağı indik. Bu kadar şey kolay değildi, hele 14 yaşta. Allahım ben dayanamazdım bile. Babam böyle diye deli oluyordum. O çocukken nasıl katlanmış bunlara?

🦋

Eve vardığımız da Amire döndüm.
"Amir.."
"Söyle yavrum" derin nefes alarak devam ettim.
"Bitmedi mi bu mesele? Dışarı çıkmak istiyorum."

Amirin bakışları değiştiğin de, söylediğim şey hoşuna gitmemişti anlamıştım.
"Nereye girmek istiyorsun?"

"Kızlarla buluşmak istiyordum. Normal insan gibi!"

Sıkıntıyla nefes aldı. Hayır derse gerçekten susmayacaktım.
"Tamam,ama korumayla" gözlerimi devirerek başımı salladım.
Koşarak yukarı çıktım. Üzerime rahat şeyler giyerek aşağı indim.

"Açmısın?"

Dedim hafif gülerek.
"Hayır, sen ye " başımı sallayarak masaya oturdum. Amir çalışma odasına girmişti.

***

Yemeğimi yiyerek yukarı çıktım. Yatağa geçtiğim de Amir yoktu.

Gece belime dolanan ellerle kendimi hafif öne verdim.
"Amir" dedim bırakmasını isteyerek.
"Rahat dur!Yorgunum." Dediğin de daha sıkı sarıldı.

Amir dramın'dan götüm şişti

Neyseee bu kadar romantika yeter, olay gerek.